بررسی عنصر روانی جرم در حقوق کیفری انگلستان

عنصر روانی جرم، به عنوان یکی از مبانی اصلی مسئولیت کیفری، جایگاه ویژه ای در حقوق کیفری انگلستان دارد. این مفهوم که شامل ارکان مختلفی همچون قصد مستقیم، قصد غیرمستقیم، بی احتیاطی، و قاعده انتقال سوءنیت است، در بسیاری از پرونده های برجسته، مانند Thabo Meli، Fagan و Woollin، چالش های نظری و عملی متعددی را به همراه داشته است. این مقاله به بررسی دقیق مفاهیم و اصول مرتبط با عنصر روانی، از جمله تمایز بین قصد مستقیم و غیرمستقیم و تطابق آن با عنصر مادی جرم، پرداخته و تاثیر آن بر تصمیم گیری قضایی را تحلیل می کند. نقدهایی که بر قواعدی مانند انتقال سوءنیت وارد شده، نشاندهنده ضرورت بازنگری در تفسیر و کاربرد این قواعد است. پرونده های پیشرو نشان می دهند که عدم تطابق زمانی بین عنصر روانی و مادی، یا تفسیرهای نادرست از قصد غیرمستقیم، می تواند موجب تزلزل در عدالت کیفری شود. نتایج این پژوهش حاکی از آن است که رویکردهای فعلی، هرچند در راستای تسهیل محکومیت طراحی شده اند، گاه با اصول عدالت در تعارض هستند. بنابراین، پیشنهاد می شود که با تدوین تعریف های دقیق تر، تقویت معیارهای ذهنی در ارزیابی عنصر روانی، و آموزش های قضایی تکمیلی، چالش های موجود برطرف شود. این اصلاحات می تواند موجب افزایش انسجام نظری و عملی حقوق کیفری انگلستان و تقویت جایگاه آن در نظام های حقوقی جهانی گردد.

کلیدواژه ها:

عنصر روانی ، انتقال سوءنیت ، سهل انگاری ، مسئولیت کیفری