مطالعه تطبیقی جرایم خشونت خانگی در حقوق کیفری ایران و آمریکا

خشونت خانگی شایعترین شکل خشونت، همراه با بیشترین احتمال تکرار و کمترین میزان گزارش به پلیس و دارای بیشترین عوارض اجتماعی، روانی و اقتصادی است که در بیشتر موارد غالبا توسط نزدیکترین فرد خانواده (مانند: پدر، همسر و برادر) به وقوع می پیوندد، به گونه ای که بیش از یک چهارم زنان در سراسر دنیا آن را تجربه کرده اند. خشونت خانگی به معنی رفتار خشونت آمیز و سلطه گرانه یک عضو خانواده علیه عضو یا اعضای دیگر همان خانواده است که شامل خشونت فیزیکی و خشونت روانی است که: شامل اعمالی مانند: ضرب و شتم، تحقیر، تمسخر، توهین، تهدید و... می گردد که می تواند باعث خدشه دار شدن آبرو و حیثیت بزه دیده شود. اصلاح مقررات کیفری از جمله بازبینی مواد قانونی ناظر بر سن، مسئولیت کیفری، همسرکشی، فرزندکشی و مقررات راجع به دیه و قصاص از جمله اقدامات ضروری در راستای تدابیر تقنینی خواهند بود. مقررات در مورد خشونت علیه زنان و کودکان در چارچوب قانون حمایت از کودکان و نوجوانان بدسرپرست و بی سرپرست، قانون حمایت از خانواده مصوب ۱۳۹۱ و قانون حمایت از کودکان و نوجوانان مصوب ۱۳۸۱ واقع شده و کامال کلی بوده و به خشونت در خانواده اشاره ندارد. مانع اصلی در بررسی خشونت خانگی علیه زنان در ایران، فارغ از رقم سیاه بزهکاری، فقدان جرم انگاری مستقل خشونت خانگی است. در برخی کشورها از جمله ایالات متحده و کشورهای اروپایی قانونی مستقل به نام قانون خشونت خانگی وجود دارد اما در ایران هیچ جرم مستقلی به نام خشونت خانگی وجود ندارد و این فقدان جرم انگاری مستقل در ایران باعث شده است که نظام عدالت کیفری نتواند آمار دقیق و مناسبی را از این نوع خشونت ها ارائه دهد.

کلیدواژه ها:

حقوق بشر ، حقوق زنان ، خشونت ، خشونت علیه زنان