تدابیر و راهکارهای حقوقی کاهش دهنده قلمرو اجرایی حق وتو در سازمان ملل متحد

آنچه امروز در سازمان ملل با آن رو به رو هستیم ساختار حقوقی ناهمگون با شرایط توزیع قدرت در روابط بین کشورها است. این شرایط سبب از بین رفتن هر گونه بازدارندگی و یکسویه شدن تصمیمات این نهاد به خصوص شورای امنیت شده است. در حقیقت شده است پس از تجربه جنگ دوم عراق با وجود مخالفت کشورهای جهان و حتی اعضای دائم شورای امنیت آشکار گردیده که نه تنها تعابیر موجود در منشور ملل متحده به گونه ای قابل تقسیم می باشد که آزادی عمل خطرناکی برای اعضای دائم شورا فراهم می کند بلکه بسیاری از اصول فرعی جدید جای آنها را می گیرد و ذهن را با این واقعیت روبرو می کند که حقوق تنها توجیه کننده و محدود کننده قدرت فرعی جدید بازی می کند. روش تحقیق در مقاله حاضر از نوع تحلیلی توصیفی و با استفاده از روش کتابخانه ای می باشد. سوال اصلی پژوهش حاضر این است که چه تدابیر حقوقی می تواند منجر به کاهش قلمرو اجرایی حق وتو در نظام ملل متحد شود و در خلال تحقیق به این نتیجه رسیده است که به علت مخالفت قدرت های بزرگ، تدابیر حقوقی برای کاهش قلمرو اجرایی حق وتو بی نتیجه مانده است.

کلیدواژه ها:

حق وتو ، سازمان ملل متحد ، شورای امنیت ، اعضای دائم شورا ، حقوق بشر