توانمندسازی روانشناختی، کاتالیزور عملکرد: تحلیل نقش توانمندسازی به عنوان یک میانجی کلیدی بین شیوه های منابع انسانی و عملکرد شغلی

ادبیات موجود غالبا تاثیر مثبت رویه های منابع انسانی کارآمد (HPHRPs) را بر عملکرد شغلی در محیط سازمانی تایید می کند. با این حال، هنوز تحقیقات اندکی در مورد مکانیسم های بنیادی که از طریق آن HPHRPs بر عملکرد شغلی کارکنان تاثیر می گذارند، انجام شده است. هدف و چارچوب نظری این مطالعه به پر کردن این شکاف می پردازد و توانمندسازی روان شناختی را به عنوان یک میانجی در این رابطه پیشنهاد می کند. این تحقیق بر اساس نظریه سیگنالینگ، به بررسی نقش میانجی توانمندسازی روان شناختی (PE) در رابطه بین HPHRPs و عملکرد شغلی (JP) می پردازد. علاوه بر این، تاثیر اثر متقابل HPHRPs و رهبری مسئولانه بر توانمندسازی روان شناختی بررسی می شود. روش شناسی داده ها در سه مرحله از نمونه کارکنان بخش آموزش و سرپرستان آنها جمع آوری شد. فرضیه ها با استفاده از PROCESS macro در SPSS برای ارزیابی روابط تعدیل شده-میانجی ارزیابی شدند. یافته ها نتایج نشان می دهد که HPHRP ها به طور مثبت از طریق توانمندسازی روان شناختی بر عملکرد کارکنان تاثیر می گذارند. رهبری مسئولانه به طور مثبت اثرات HPHRPs بر توانمندسازی روان شناختی را تعدیل می کند. این رابطه میانجی برای افرادی که دارای سطوح پایین رهبری مسئولانه هستند قویتر است. نتیجه گیری این مطالعه اولین تحقیق از نوع خود است که بررسی می کند آیا یک رهبر مسئول ممکن است تاثیر غیرمستقیم HPHRPs بر JP را از طریق توانمندسازی روان شناختی تعدیل کند یا خیر. یافته ها پیامدهای مهمی برای متخصصان و دانشگاهیان دارد تا مداخلتی برای بهبود محیط های کاری طراحی کنند.

کلیدواژه ها:

HPHRPs ، توانمندسازی روانشناختی ، رهبری مسئولانه ، عملکرد شغلی