تبیین و تحلیل نگاه ناکارآمد سیاست گذار مسکن در نیم قرن گذشته در ایران

افزایش تقاضا برای زمین و مسکن در ایران در طی نیم قرن گذشته موجب افزایش شدید قیمت و گسترش نامناسب شهرها شده است. دولت ها همواره از طریق اقدامات حقوقی، مالی و اقدام مستقیم و با استفاده از سیاست های موثر بر عرضه و تقاضا، سعی در کنترل بازار زمین و مسکن دارند. پژوهش حاضر از نوع پژوهش توصیفی-تحلیلی است. هدف اصلی این مقاله تبیین نقش سیاست های زمین و مسکن شهری بر مدیریت مسکن (قیمت، میزان عرضه و...) در کشور است و با دو هدف اصلی، یکی آسیب شناسی سیاست های اعمال شده در بازار زمین و مسکن از سوی دولت ها در طول بیش از ۰۵ سال گذشته و پاسخ به این سوال که چرا هیچ کدام از این سیاست ها عملیا منجر به پاسخگویی مطلوب و مناسب در بازار ملک نشد و اساسا نحوه سیاست گذاری مطلوب برای بازار مسکن به چه شکلی باید باشد، ارائه شد. سیاست های زمین شهری در ایران همیشه وضعیت دوگانه ای و سیاست های متناقضی را تجربه کرده است. نگاه اشتباه سیاست گذار مسکن به این بخش و حوزه سیاست گذاری عرضه و تقاضای واحدهای مسکونی صرفا از طریق ارائه تسهیالات مالی که در نهایت منجر به تعریف سیاست ها و ماموریت های نادرست و ناکارآمد و باقی ماندن مشکلات در این بخش، خود شاهد اصلی می باشد. نتایج تحقیق نشان می دهد که با تشریح سیاست هایی که از گذشته تاکنون در حوزه زمین و تامین مسکن از سوی دولت ها به اجرا درآمده است خواستار اصلاح فوری نگاه سیاست گذار مسکن به این بخش شدند. سیاست گذار مسکن در بیش از نیم قرن گذشته، سیاست های دولتی در این بخش را به خانه سازی تنزل داده است و برای یک دهه آینده سیاست های بخش زمین و مسکن باید با یک رویکرد صحیح برنامه ریزی شود و الزامه آن، تغییر نگاه دولت به این حوزه و عدم تکرار سیاست های نادرست و ناکارآمد گذشته است.

کلیدواژه ها:

نگاه سیاست گذار ، سیاست گذاری ، مدیریت زمین و مسکن ، ناکارآمدی