چگونه هوش هیجانی را در دانش آموزها پرورش دهیم

هوش هیجانی Emotional Intelligence یا (EI) به توانایی فرد در شناسایی، درک، مدیریت و استفاده از هیجانات خود و دیگران به منظور تسهیل تفکر، رفتار و روابط اجتماعی اطلاق می شود. مفهوم هوش هیجانی برای اولین بار توسط پیتر سالوی و جان مایر در دهه ۱۹۹۰ معرفی شد و سپس توسط دانیل گلمن توسعه یافت. گلمن هوش هیجانی را شامل پنج مولفه اصلی می داند: خودآگاهی، خودتنظیمی، انگیزه، همدلی و مهارت های اجتماعی. از سوی دیگر، بار-آن (Bar-On) هوش هیجانی را مجموعه ای از توانایی ها، مهارت ها و رفتارهایی می داند که فرد را قادر می سازد تا با چالش های روزمره زندگی به طور موثر و سازگارانه برخورد کند. این دو نظریه، هرچند از منظرهای مختلف به این مفهوم نگاه می کنند، اما هر دو تاکید دارند که هوش هیجانی می تواند به بهبود کیفیت زندگی و روابط فردی کمک کند.هوش هیجانی نقش حیاتی در فرآیندهای آموزشی ایفا می کند. تاثیرات هوش هیجانی بر یادگیری به گونه ای است که دانش آموزان با هوش هیجانی بالا قادرند هیجانات خود را به خوبی مدیریت کنند و در مواجهه با چالش ها از استراتژی های سازنده بهره برند. این ویژگی به بهبود توجه، تمرکز و حل مسئله در کلاس کمک می کند و در نتیجه بر موفقیت تحصیلی تاثیر می گذارد. علاوه بر این، هوش هیجانی بر رفاه روانی دانش آموزان نیز تاثیرگذار است. هنگامی که دانش آموزان قادر به مدیریت احساسات خود هستند، اضطراب و استرس کمتری را تجربه می کنند که این امر به بهبود تمرکز و یادگیری کمک می کند. همچنین، توانایی درک و همدلی با دیگران موجب تقویت روابط اجتماعی و کاهش تعارضات می شود. به ویژه در مدرسه، جایی که تعاملات اجتماعی به طور پیوسته رخ می دهد، هوش هیجانی به عنوان عاملی کلیدی در برقراری روابط مثبت و سالم با معلمان و همکلاسی ها شناخته می شود.

کلیدواژه ها:

سمیه ندرلو