نقش معلمان و والدین در شکل گیری خود پنداره تحصیلی دانش آموزان

خودپنداره تحصیلی یکی از مولفه های مهم در رشد فردی و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان است که تحت تاثیر عوامل متعددی از جمله تعاملات اجتماعی، محیط آموزشی و حمایت های خانوادگی قرار دارد. این مقاله به بررسی نقش معلمان و والدین در شکل گیری و تقویت خودپنداره تحصیلی دانش آموزان می پردازد. روش تحقیق به کاررفته در این مطالعه، توصیفی-تحلیلی و مبتنی بر مرور منابع و مطالعات پیشین بوده است. یافته ها نشان می دهد که نگرش ها، انتظارات و سبک ارتباطی معلمان می تواند نقش بسزایی در افزایش اعتماد به نفس و ادراک مثبت دانش آموزان از توانایی های تحصیلی شان داشته باشد. همچنین، والدینی که با رفتارهای حمایت گرانه، تشویق و مشارکت فعال در امور آموزشی فرزندان همراه هستند، بستر مناسبی برای تقویت خودپنداره تحصیلی فراهم می آورند. در واقع، هماهنگی بین والدین و معلمان در ارائه بازخورد مثبت، ایجاد انگیزه و حمایت روانی می تواند منجر به شکل گیری نگرش مثبت دانش آموز نسبت به خود و توانایی هایش گردد. در ادامه، مقاله به چگونگی تعاملات موثر میان والدین و معلمان در جهت ارتقای خودپنداره تحصیلی دانش آموزان می پردازد و تاکید می کند که تقویت این تعاملات مستلزم آموزش مهارت های ارتباطی و آگاهی از نیازهای روان شناختی دانش آموزان است. در همین راستا، نقش مشاوران مدرسه نیز در توانمندسازی والدین و معلمان برای ایفای موثرتر این مسئولیت ها برجسته شده است. نتایج نشان می دهد که برنامه ریزی برای برگزاری کارگاه های آموزشی مشترک و ایجاد شبکه های ارتباطی میان خانه و مدرسه می تواند به بهبود عملکرد تحصیلی و رشد فردی دانش آموزان منجر شود. این پژوهش بر اهمیت نقش دوگانه والدین و معلمان به عنوان عوامل کلیدی در فرایند جامعه پذیری تحصیلی دانش آموزان تاکید می ورزد. در پایان، پیشنهاداتی برای سیاست گذاران آموزشی، مدارس و خانواده ها جهت تقویت هم افزایی در مسیر ارتقای خودپنداره تحصیلی ارائه شده است.

کلیدواژه ها:

معلمان ، والدین ، خودپنداره تحصیلی