تاثیر تغییرات نسبت آب به سیمان و مصرف ریزدانه یا درشت دانه غیر واکنش زا در کنترل اثرات منفی واکنش سیلیسی- قلیایی بر مقاومت پیوستگی بتن

واکنش سیلیسی- قلیایی موجب تضعیف مشخصات مکانیکی از جمله مقاومت پیوستگی بتن می شود. این پژوهش به بررسی کمی تاثیر ریزدانه یا درشت دانه بودن سنگدانه واکنش زا و تغییرات نسبت آب به سیمان بر مقاومت پیوستگی بتن تحت این واکنش می پردازد. بدین منظور تعدادی نمونه مکعبی مسلح با میلگردهای به قطر ۱۲ و ۱۶ میلی متر و شش مخلوط بتنی از ترکیب های مختلف درشت دانه و ریزدانه واکنش زا و غیرواکنش زا و با نسبت های آب به سیمان ۴۵/۰، ۵/۰ و ۵۵/۰ ساخته و در محلول NaOH غوطه ور شد. نتایج آزمایش بیرون کشیدگی نشان داد، مصرف صرفا درشت دانه غیرواکنش زا در نمونه های مسلح با میلگرد به قطر ۱۲ و ۱۶ میلی متر مقاومت پیوستگی را به ترتیب ۲/۲ و ۳/۸ درصد و مصرف صرفا ریزدانه غیرواکنش زا به ترتیب ۳/۸ و ۱۸ درصد در مقایسه با نمونه R-۰.۵ افزایش داد. بنابراین مصرف ریزدانه غیرواکنش زا در مقایسه با مصرف درشت دانه غیرواکنش زا برای کنترل افت مقاومت پیوستگی و بهبود مهار میلگرد موثرتر می باشد. همچنین در نمونه های مسلح با میلگرد ۱۲ میلی متر، افت مقاومت پیوستگی با افزایش نسبت آب به سیمان شدت یافت، اما در نمونه های مسلح با میلگرد ۱۶ میلی متر، افت مقاومت پیوستگی و تغییرات نسبت آب به سیمان روند ثابتی نداشت. هر دو گزینه کاهش نسبت آب به سیمان و یا تعویض سنگدانه واکنش زا، راهکار مناسبی برای بهبود رفتار پیوستگی بتن آسیب دیده ناشی از واکنش سیلیسی- قلیایی می باشد. اما با پیشرفت واکنش در بلند مدت، تاثیر گزینه اول کم رنگتر می شود. علاوه بر این به نظر می رسد، گزینه دوم راهکار مناسب تری برای کنترل تاثیرات منفی این واکنش بر رفتار پیوستگی میلگردهای قطورتر در بلند مدت می باشد.

کلیدواژه ها:

واکنش سیلیسی- قلیایی ، مقاومت پیوستگی بتن ، آزمایش بیرون کشیدگی ، سنگدانه ریز و درشت ، نسبت آب به سیمان