مصادیق جرم محاربه در فقه و قانون مجازات اسلامی

با توجه به نظرات فقهای اسلام،مهم تر از عنصر مادی که همان کشیدن سلاح و استفاده از آن است عنصر روانی که شامل ارعاب مردم،اخلال در نظم عمومی و مقابله با حاکمیت اسلامی است در اولویت قرار دارد و این اولویت به علت حفظ نظام و حاکمیت اسلامی است اما فقهای امامیه دو عنصر کشیدن سلاح و اخلال در نظم عمومی را برای تحقق جرم محاربه کافی می دانند. در تحقیقات و بررسی های صورت گرفته جرم محاربه جرمی مطلق است و تحقق این جرم منوط بر عمل مجرمانه نیست و صرف استفاده از اسلحه و بر هم خوردن نظم عمومی جرم محاربه صورت می گیرد و حتما نباید تیر اندازی صورت گیرد که جرم محاربه تحقق یابد. نظرات مخالفی در باب بند فوق نیز موجود است اما کثیر علما نظری موافق با بند فوق را دارند برخلاف انچه که در علم فقه بیان شده،قانون مجازات اسلامی جرم محاربه را مجزا از اسلحه کشیدن و مقابله با حاکمیت دانسته است. مطابق نظر قانون مجازات اسلامی مصوب ۱۳۹۲ به شخصی که به قصد مقابله با حاکمیت سلاح می کشد و قصد برهم زدن حاکمیت را دارد باغی گویند و این جرم تحت عنوان بغی یاد می شود اما جرم محاربه و افساد فی الارض به صورت استفاده از سلاح به قصد بر هم زدن نظم عمومی،ترس و ارعاب مردم جرم انگاری شده است و به شخصی که با استفاده از سلاح موجب اخلال در نظم عمومی و ارعاب مردم می شود محارب و مفسد فی الارض گویند.

کلیدواژه ها:

محاربه ، افسادفی الارض ، سلاح ، محارب ، مفسد فی الارض