عامل های مذاکره کننده هوشمند با رویکردهای یادگیری

مذاکره یکی از فرآیندهای بنیادین در تصمیم گیری مشترک میان افراد و نهادها است که به طور گسترده در تعاملات انسانی مشاهده می شود. با توجه به چالش هایی نظیر زمان بر بودن، هزینه بر بودن، و پیچیدگی فضای حالت، استفاده از عامل های خودکار به عنوان جایگزین انسان در فرآیند مذاکره، مورد توجه بسیاری از پژوهشگران قرار گرفته است. طراحی راهبردهای موثر برای این عامل ها نقشی کلیدی در دستیابی به توافق مطلوب ایفا می کند. در این پژوهش، مروری بر راهبردهای مبتنی بر تجربه در زمینه مذاکره خودکار ارائه شده است. تمرکز این مقاله بر استفاده از روش های یادگیری تقویتی و یادگیری انتقالی است که به عامل مذاکره کننده خودکار امکان می دهد بر اساس تجربیات پیشین یا مشابه، راهبردهای خود را بهبود داده و عملکرد موثرتری در مذاکره از خود نشان دهد. یافته ها نشان می دهد که بهره گیری از تکنیک های یادگیری می تواند منجر به سازگاری بیشتر عامل با محیط، بهبود نرخ توافق و ارتقای کیفیت نتایج مذاکره شود. این مطالعه، بستر مناسبی برای آشنایی با مذاکرات خودکار در تحقیقات آتی جهت طراحی عامل های هوشمند و سازگار در مذاکرات پیچیده فراهم می سازد.

کلیدواژه ها:

مذاکره خودکار ، عامل مذاکره کننده ، یادگیری تقویتی ، یادگیری انتقالی