یادگیری مشارکتی و نقش آن در ارتقای کیفیت آموزش

یادگیری مشارکتی یکی از رویکردهای نوین در آموزش است که بر تعامل فراگیران با یکدیگر و با محیط تاکید دارد. در این روش، یادگیری فرایندی جمعی و پویا تلقی می شود که طی آن دانش آموزان یا دانشجویان به تبادل نظر، تبادل اطلاعات و حل مسئله به صورت گروهی می پردازند. هدف اصلی آن، فراتر از انتقال دانش نظری، پرورش مهارت های تعامل اجتماعی، مسئولیت پذیری و هم اندیشی است. پژوهش حاضر به واکاوی عوامل موثر در موفقیت یادگیری مشارکتی، موانع احتمالی اجرا و راهبردهای تسهیل کننده این رویکرد می پردازد. به منظور ارزیابی تاثیر یادگیری مشارکتی بر کیفیت آموزش، از طرحی پژوهشی ترکیبی استفاده شد که طی آن داده های کمی و کیفی از کلاس های اجراکننده این روش جمع آوری گردید. نتایج نشان داد که یادگیری مشارکتی به طور معناداری باعث افزایش انگیزش، همکاری و همدلی میان فراگیران می شود و درک مفهومی عمیق تری را در مقایسه با تدریس های سنتی ایجاد می کند. بااین حال، موفقیت این روش مستلزم مدیریت منسجم کلاس، طراحی تکالیف گروهی و حمایت مناسب از سوی مدیران و سیاست گذاران آموزشی است. یافته های این پژوهش می تواند برای معلمان، پژوهشگران و برنامه ریزان درسی که به دنبال راهکارهای عملی در بهبود فرایندهای یاددهی-یادگیری هستند، سودمند باشد.

کلیدواژه ها:

یادگیری مشارکتی ، هم اندیشی ، کیفیت آموزش