نقش ارزشیابی توصیفی در بهبود فرایند یادگیری و یاددهی

ارزشیابی توصیفی رویکردی است که سعی دارد به جای اتکا به نمره و رتبه، بر ارائه بازخورد کیفی و راهنمایی سازنده به فراگیران متمرکز شود. این شیوه ارزشیابی در نظام های آموزشی گوناگون به عنوان جایگزینی برای روش های کمی رایج مطرح شده و هدف آن، شکل دهی فرایندی مستمر از پایش یادگیری است. در ارزشیابی توصیفی، عملکرد و پیشرفت فراگیران با نگاهی جامع و چندبعدی مورد بررسی قرار می گیرد و بجای تمرکز بر نتیجه نهایی، مسیر طی شده، نقاط قوت و ضعف، و پیشنهادهای بهبود مورد توجه قرار می گیرد. پژوهش حاضر به بررسی تاثیر ارزشیابی توصیفی بر یادگیری عمیق، انگیزش و مشارکت فعال فراگیران می پردازد و مزایا و محدودیت های آن را در عمل مورد واکاوی قرار می دهد. برای گردآوری داده ها از روش پژوهشی آمیخته استفاده شد و اطلاعات کمی و کیفی از کلاس هایی که ارزشیابی توصیفی را به کار بسته بودند، جمع آوری گردید. یافته ها نشان داد که فراگیران به کمک بازخوردهای سازنده، درک روشن تری از مسیر پیشرفت خود پیدا کرده و مسئولیت بیشتری در قبال یادگیری خود احساس می کنند. در عین حال، چالش هایی مانند کمبود زمان معلمان و نیاز به مهارت بالا در ارائه بازخورد مشاهده شد که ضرورت برنامه ریزی دقیق و حمایت ساختاری از این رویکرد را برجسته می سازد.

کلیدواژه ها:

ارزشیابی توصیفی ، بازخورد سازنده ، یادگیری عمیق