هوش مصنوعی به مثابه معلم دوم: امکان سنجی آموزش ترکیبی برای نسل آینده

ادغام هوش مصنوعی در نظام های آموزشی به عنوان هم آموزگر، رویکردی تحول آفرین برای پاسخگویی به نیازهای نوین یادگیری در قرن بیست ویکم محسوب می شود. این مطالعه امکان سنجی مدل های یادگیری ترکیبی را بررسی می کند که آموزش انسان محور را با ابزارهای هوش مصنوعی تلفیق می کنند تا پاسخگوی نیازهای نسل آینده باشند. با اتکا به تحلیل های کیفی، مطالعات موردی، و مرور نظام مند پژوهش های جهانی اخیر چارچوبی برای سه نقش کلیدی هوش مصنوعی در آموزش ارائه می شود: شخصی سازی برنامه های درسی، خودکارسازی وظایف اداری، و تسهیل دسترسی عادلانه. شواهد تجربی از نشان می دهد که هوش مصنوعی قادر است شکاف یادگیری در دروس علوم پایه را کاهش دهد، همان طور که در مطالعه یونسکو درباره روش های آموزشی ترکیبی گزارش شده است. با این حال، چالش های جدی از جمله سوگیری الگوریتمی در پیشنهادات شخصی شده، نگرانی های اخلاقی پیرامون حریم خصوصی داده های دانش آموزان، و نابرابری زیرساختی در مناطق کم منبع باقی مانده اند. یک فراتحلیل سال ۲۰۲۴ در مجله ای تاکید می کند که هرچند یادگیری ترکیبی تقویت شده با هوش مصنوعی، مشارکت و نرخ (حفظ دانش) را بهبود می بخشد، موفقیت آن به آمادگی معلمان، حکمرانی قوی دیجیتال، و طراحی متناسب با بافت فرهنگی وابسته است. به عنوان مثال، برنامه آزمایشی فنلاند برای ادغام مربیان هوش مصنوعی در مدارس روستایی، افزایش نرخ سواد را به همراه داشت، اما با مقاومت معلمان نگران جایگزینی نقششان مواجه شد. این مطالعه نتیجه می گیرد که کارایی هوش مصنوعی به عنوان هم آموزگر، به رویکردی انسان محور وابسته است که در آن فناوری، جایگزین معلمان نمی شود، بلکه توانمندی آنان را تقویت می کند. پیشنهادات کلیدی شامل اولویت دهی به آموزش همکاری معلم-هوش مصنوعی، تدوین استانداردهای جهانی برای استقرار اخلاقی هوش مصنوعی، و بهره گیری از مشارکت دولتی-خصوصی برای کاهش شکاف دیجیتال است. این پژوهش ضمن تاکید بر پتانسیل هوش مصنوعی برای دموکراتیک سازی آموزش، هشدار می دهد که روایت های فناورانه محور صرف، نابرابری های نظام مند را نادیده می گیرند.

کلیدواژه ها:

هوش مصنوعی در آموزش ، آموزش ترکیبی ، معلم دوم ، عدالت دیجیتال ، اخلاق فناوری