اثرات کاردرمانی بر بهبود مهارت های حرکتی و افزایش اعتماد به نفس کودکان دارای اختلالات حرکتی

این پژوهش به بررسی تاثیر کاردرمانی مدرسه ای بر بهبود مهارت های حرکتی و افزایش اعتماد به نفس دانش آموزان ابتدایی مبتلا به اختلالات حرکتی می پردازد. اختلالات حرکتی در کودکان می تواند منجر به کاهش توانایی های فیزیکی، مشکلات روانی و کاهش مشارکت اجتماعی شود (احمدی، ۱۳۹۸؛ Johnson, ۲۰۱۵). از این رو، اجرای برنامه های کاردرمانی در محیط مدرسه به عنوان رویکردی نوین جهت بهبود عملکرد جسمی و روانی دانش آموزان مورد توجه قرار گرفته است. در این پژوهش، نمونه ای از دانش آموزان ابتدایی که تشخیص اختلال حرکتی در آن ها صورت گرفته بود، از میان چند مدرسه منتخب به صورت تصادفی انتخاب شدند. ابزارهای استاندارد ارزیابی مهارت های حرکتی و سنجش سطح اعتماد به نفس مورد استفاده قرار گرفتند (حسینی، ۱۳۹۸؛ Smith, ۲۰۱۸). مداخلات کاردرمانی شامل جلسات هفتگی با برنامه های تمرینی تخصصی جهت تقویت عضلات، بهبود تعادل و هماهنگی حرکتی و همچنین تقویت باور به توانمندی های فردی بود (رضایی، ۱۳۹۹؛ Brown, ۲۰۱۷). نتایج اولیه نشان دهنده بهبود معنادار در عملکرد حرکتی و افزایش قابل توجه اعتماد به نفس در گروه تجربی نسبت به گروه کنترل است. یافته های این پژوهش با نظریه های توسعه مهارت و خودکارآمدی در روانشناسی تربیتی همخوانی دارد و اهمیت مداخلات به موقع در محیط آموزشی را برجسته می سازد (کریمی، ۱۴۰۰؛ Davis, ۲۰۱۶). علاوه بر این، تحلیل های آماری نشان دهنده اثربخشی بالای برنامه های کاردرمانی در بهبود عملکرد فردی و اجتماعی دانش آموزان است. از منظر کاربردی، نتایج پژوهش می تواند راهگشای معلمان، کاردرمانگران و مدیران آموزشی در تدوین برنامه های جامع آموزشی و توانبخشی در مدارس باشد. بنابراین، این پژوهش زمینه های لازم برای توسعه و بسط برنامه های کاردرمانی مدرسه ای در سطح کشور را فراهم می آورد و به عنوان مرجعی جهت مطالعات آتی در حوزه های مرتبط محسوب می شود (محمدی، ۱۳۹۷؛ Miller, ۲۰۱۹). در نهایت، این مطالعه پیشنهاد می کند که با توجه به نتایج به دست آمده، برنامه های کاردرمانی به عنوان بخشی از برنامه درسی مدارس ابتدایی مورد توجه ویژه قرار گیرند

کلیدواژه ها:

کاردرمانی ، مهارت های حرکتی ، اعتماد به نفس ، دانش آموزان ابتدایی ، اختلالات حرکتی