بررسی کارایی روش های آموزشی مبتنی بر هوش های چندگانه در بازدهی تدریس

هدف این پژوهش بررسی تاثیر روش های آموزشی مبتنی بر نظریه هوش های چندگانه گاردنر بر بازدهی مدارس ابتدایی شهر تهران است. نظریه هوش های چندگانه تاکید دارد که یادگیری دانش آموزان نباید صرفا بر پایه هوش منطقی-ریاضی و زبانی باشد، بلکه باید انواع دیگر هوش مانند تصویری-فضایی، موسیقایی، جنبشی-حرکتی، میان فردی، درون فردی و طبیعت گرا نیز در فرآیند یادگیری مورد توجه قرار گیرند. این پژوهش از روش شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل استفاده کرده است. جامعه آماری شامل دانش آموزان پایه چهارم تا ششم مدارس ابتدایی در شهر تهران بود که از میان آن ها ۶۰ دانش آموز به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب شدند. ابزارهای گردآوری داده شامل آزمون های استاندارد پیشرفت تحصیلی و پرسش نامه های سنجش سبک های یادگیری بود. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس (ANCOVA) تحلیل شد. نتایج نشان داد که استفاده از روش های آموزشی مبتنی بر هوش های چندگانه به طور معناداری موجب افزایش میزان یادگیری، انگیزه تحصیلی و درک مفاهیم در دانش آموزان شده است (p<۰.۰۵). همچنین، این روش آموزشی موجب بهبود تعاملات اجتماعی و اعتمادبه نفس در دانش آموزان گردید. یافته ها بیانگر این است که استفاده از این روش می تواند به عنوان یک رویکرد موثر در بهبود کیفیت آموزش در مدارس ابتدایی مورد توجه قرار گیرد. بر این اساس، پیشنهاد می شود که سیاست گذاران آموزشی و معلمان از راهبردهای آموزشی متناسب با هوش های چندگانه برای بهبود عملکرد تحصیلی و پرورش استعدادهای گوناگون دانش آموزان بهره ببرند.

کلیدواژه ها:

هوش های چندگانه ، روش های آموزشی ، بازدهی تدریس ، پیشرفت تحصیلی ، مدارس ابتدایی