بررسی استفاده از روش های تدریس خلاق در مدارس و تطبیق آن با روش های سنتی

امروزه، نظام های آموزشی به دنبال تلفیق روش های تدریس خلاق با روش های سنتی هستند تا کیفیت یادگیری را بهبود بخشند. روش های سنتی، که معلم محور و مبتنی بر انتقال یک طرفه اطلاعات هستند، با وجود مزایایی مانند نظم کلاسی و پوشش سریع مطالب، اغلب منجر به حفظ کردن طوطی وار و کاهش خلاقیت دانش آموزان می شوند. در مقابل، روش های خلاق مانند یادگیری پروژه محور، بازی های آموزشی، و استفاده از فناوری، دانش آموزان را به مشارکت فعال، تفکر انتقادی و نوآوری تشویق می کنند. این روش ها اگرچه انگیزه و مهارت های اجتماعی را تقویت می کنند، اما با چالش هایی مانند نیاز به منابع بیشتر، زمان بر بودن و دشواری در ارزیابی مواجه هستند. برای دستیابی به تعادل، بسیاری از مدارس به تلفیق این دو روش روی آورده اند. برای مثال، آموزش مفاهیم پایه به شیوه سنتی و سپس تعمیق آن ها از طریق فعالیت های خلاقانه مانند کار گروهی یا آزمایش های عملی می تواند موثر باشد. همچنین، استفاده از ابزارهای دیجیتال در کنار تدریس کلاسیک (مثل تخته های هوشمند) یا تغییر نقش معلم از انتقال دهنده صرف به راهنمای فرآیند یادگیری، از راهکارهای عملی این تلفیق است. پژوهش حاضر از نوع ماهیت رویکرد کیفی دارد. روش پژوهش تحقیق حاضر از نوع توصیفی تحلیلی میباشد. نحوه گرداوری اطلاعات نیز با استناد به کتب، مقالات و سایت های مرتبط میباشد. جامعه آماری پژوهش حاضر تمامی دانش آموزان میباشد.

کلیدواژه ها:

آموزش تلفیقی ، آموزش سنتی روش تدریس ، روش سنتی ، روش خلاق