نقش فرهنگ بومی در شکل گیری فنون تدریس معلمان روستایی

فرهنگ بومی به عنوان مجموعه ای از باورها، ارزش ها، آداب و رسوم و زبان محلی، نقش مهمی در شکل گیری روش ها و فنون تدریس معلمان روستایی ایفا می کند. معلمان در مناطق روستایی اغلب از همان بستر فرهنگی برخاسته اند و به صورت ناخودآگاه یا آگاهانه، الگوهای رفتاری، زبان و مفاهیم بومی را وارد فضای آموزشی می کنند. این نزدیکی فرهنگی میان معلم و دانش آموز باعث درک بهتر مفاهیم، تقویت تعامل و ایجاد فضای آموزشی گرم و صمیمی می شود. استفاده از عناصر فرهنگی مانند مثل ها، داستان های محلی، گویش بومی و آیین های سنتی در فرآیند تدریس، موجب جذابیت بیشتر آموزش و افزایش مشارکت دانش آموزان می گردد. همچنین، تدریس بر مبنای فرهنگ بومی به تقویت هویت فردی و جمعی دانش آموزان کمک می کند و آن ها را نسبت به ارزش های فرهنگی خود آگاه تر و مسئول تر می سازد.از سوی دیگر، فنون تدریس مبتنی بر فرهنگ بومی می تواند موجب بومی سازی محتواهای آموزشی شود و فاصله میان آموزش رسمی و زندگی واقعی دانش آموزان را کاهش دهد. این فنون معمولا خلاقانه، انعطاف پذیر و مبتنی بر منابع محلی هستند؛ به گونه ای که معلمان با بهره گیری از تجربیات زیسته ی خود و جامعه، شیوه های متنوع و کاربردی را برای آموزش به کار می گیرند. علاوه بر این، آموزش بر پایه فرهنگ بومی باعث ارتقای حس خودباوری و اعتماد به نفس در دانش آموزان شده و انگیزه یادگیری را افزایش می دهد. از این رو، درک و به کارگیری فرهنگ بومی در نظام آموزشی روستاها، نه تنها به عنوان یک ابزار آموزشی، بلکه به عنوان یک استراتژی تربیتی موثر، قابل توجه و تامل است. لذا تقویت توانمندی معلمان در شناسایی و استفاده از مولفه های فرهنگی بومی، می تواند گامی اساسی در جهت بهبود کیفیت آموزش در مناطق روستایی باشد.

کلیدواژه ها:

فرهنگ بومی ، فنون تدریس ، معلمان روستایی