امکان سنجی بهره از قاعده اهمیت برای اثبات جواز اخذ اعتراف از متهم

در روند بررسی حقوقی رخدادهای مجرامانه، برای کشف حقیقت از راههای گوناگونی بهره برده می شود. یکی از این راهها، بهره از سخنان متهم برای اثبات عمل مجرمانه است. رفتارهایی که با وارد آمدن فشار جسمی یا روحی به متهم آمیخته است، اعتراف گیری نامیده می شوند. این پژوهش به روش توصیفی-تحلیل و با بهره از منابع کتابخانه ای به دنبال آن است تا حکم اولیه و ثانویه اعتراف گیری را از منظر فقهی بررسی نماید. برای این منظور، ادله لفظی و لبی مربوط به حکم اخذ اعتراف از متهم تبیین شده اند. نتیجه حاصل آن است که بر اساس ادله و قواعد عمومی، اعتراف ناشی از اجبار متهم و اکراه او فاقد اثر قانونی است. از همین رو ضابطان قضایی مجاز به بهره از روشهای تعذیبی برای اخذ افرار از متهم نیستند. با این حال، بر اساس نظر شماری از فقیهان، مواردی وجود دارند که به سبب اهمیت موضوع، اعتراف گیری از متهم جائز و بلکه واجب خواهد بود. این پژوهش به دنبال بررسی نقش آفرینی قاعده اهم و مهم برای اثبات دیدگاه پیش گفته است.

کلیدواژه ها:

متهم ، اعتراف ، حکم اولیه ، قاعده اهمیت ، حکم ثانویه