سازمان کشورهای ترک و امنیت منطقه

در سوم اکتبر ماه سال ۲۰۰۹، سران پنج کشور ترکیه، جمهوری آذربایجان، قزاقستان، قرقیزستان و ازبکستان در شهر نخجوان گردهم آمده و با انعقاد قرارداد نخجوان شورای کشورهای ترک زبان را تاسیس نمودند. در سال ۲۰۲۱ رئیس جمهور ترکیه، آقای رجب طیب اردوغان، نام این اتحادیه را به سازمان کشورهای ترک تغییر داد. تغییر نام شورای ترکی (Turkic council) به سازمان کشورهای ترک (Organization Turkic States) به معنای ارتقاء یک پلتفرم دیالوگ میان کشورهایی با اشتراکات فرهنگی، زبانی و نژادی به یک سازمان بین المللی محسوب می شود. این اتحادیه تمامی زمینه های اقتصادی، فرهنگی، زبانی، فرهنگی، ورزشی، بازرگانی، گمرکی، گردشگری، ارتباطات، انرژی و غیره کشورهای عضور را در برمی گیرد. در تاریخ ۱۹ آوریل ۲۰۲۳، دوغو پرینچک، رهبر حزب وطن ترکیه، در خلال یک کنفرانس مطبوعاتی، اعلام نمود تا در تالش هستند تا از ایران برای پیوستن به این اتحادیه دعوت نمایند. چرا که ایران با داشتن نزدیک به چهل میلیون نفر جمعیت ترک زبان و قرار داشتن دومین شهر ترک نشین جهان (تهران با بیش از نیمی از نفوس آن) در آن، و نیز خصوصیات مشترک تاریخی، فرهنگی و مذهبی با کشورهای عضو این اتحادیه، ظرفیت زیادی جهت عضویت در این سازمان دارد. لیکن اصحاب قلم و اندیشه ایران، نظریات متفاوت و بعضا متناقضی در خصوص پیوستن ایران به این سازمان ارائه نموده اند که بعضا نشات گرفته از فتنه های مسموم عناصر وابسته به استعمارگران می باشد. چرا که ایران به دلیل مزایای سی گانه پیوستن به اتحادیه مذکور که در صفحات بعد شمرده شده اند، برای حفظ امنیت و توسعه خود، ملزم به عضویت در این اتحادیه می باشد. به عبارت دقیق تر، ایران باری دیگر عضو اتحادیه بیگانه ای نمی گردد، بلکه باری دیگر به بقیه قلمرو خود می پیوندد تا بتواند مجددا قدرت و عظمت باستانی خویش را بازیابد، هرچند این اتحادیه در مراحل اولیه خود قرار دارد، لیکن امید است در آینده همچون اتحادیه اروپایی بتواند به مراحل باالتر همگرایی دست یابد.

کلیدواژه ها:

همگرایی ، آسیای میانه ، سازمان کشورهای ترک ، ترکیه ، آذربایجان ، قرقیزستان ، قزاقستان ، ازبکستان ، ترکمنستان ، قبرس ، مجارستان