اثربخشی روایتدرمانی گروهی بر بهبود امیدواری و عاطفه مثبت و عاطفه منفی در افراد دارای نشانگان افسردگی

این پژوهش با هدف، بررسی تاثیر روایتدرمانی گروهی بر بهبود امیدواری و عاطفه مثبت و عاطفه منفی، در افراد دارای نشانگان افسردگی انجام شد. طرح پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری را کلیه افراد دارای نشانه های افسردگی (براساس مالکهای راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی و پرسشنامه افسردگی بک، ویرایش دوم)، ساکن در شهر تبریز در سال ۱۴۰۳، تشکیل می داد، که اختلالات روانشناختی دیگر و مصرف داروهای ضدافسردگی نداشتند. نمونه آماری پژوهش شامل ۳۲ آزمودنی (۱۶ زن و ۱۶ مرد)، بود که به شیوه نمونه گیری هدفمند و داوطلبانه انتخاب و در دو گروه ۱۶ نفره (۸ زن و ۸ مرد)، آزمایش و کنترل به شیوه تصادفی قرار گرفتند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های، امید بزرگسالان اسنایدر و همکاران (۱۹۹۱) و مقیاس عاطفه مثبت و منفی پاناس استفاده گردید. ابتدا همه نمونه ها به پرسشنامه های مذکور پاسخ دادند. سپس مداخله روایتدرمانی گروهی بر روی گروه آزمایش در ۸ جلسه اجرا شد و در نهایت پس آزمون از گروه آزمایش و کنترل گرفته شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS و آزمون تحلیل کواریانس چندمتغیره، استفاده شد. یافته های این پژوهش نشان داد که فرایند جلسات روایت درمانی گروهی باعث بهبود امیدواری و عاطفه مثبت و عاطفه منفی در افراد دارای نشانگان افسردگی در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل شده است.

کلیدواژه ها:

افسردگی ، امیدواری ، عاطفه مثبت ، عاطفه منفی ، روایتدرمانی