بررسی رابطه خشونت با خودتنظیمی و سلامت روان در دانش آموزان پسر مقطع متوسطه دوم در استان قم

هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه خشونت با خودتنظیمی و سلامت روان در دانش آموزان پسر مقطع متوسطه دوم در استان قم. روش تحقیق حاضر همبستگی-پیمایشی و از نوع تحقیقات کاربردی است که به شکل میدانی اجرا شد. جامعه آماری این پژوهش، متشکل از کلیه دانش آموزان پسر مقطع متوسطه دوم می باشند که در دبیرستان های استان قم، در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۳ مشغول به تحصیل بودند. بر اساس جدول مورگان حجم نمونه برای جامعه آماری با تعداد ۱۱۱۲ نفر، برابر با ۲۸۶ نفر بود. روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای و به صورت تصادفی ساده انجام شد. در این پژوهش برای گردآوری داده ها از پرسشنامه اطلاعات جمعیت شناختی، پرسشنامه خشونت آرنولد بوس و مارک پری (۱۹۹۲)، پرسشنامه خودتنظیمی بوفارد (۱۹۹۲) و پرسشنامه استاندارد گلدبرگ و هیلر (۱۹۸۹) استفاده شد. برای تعیین روایی در پژوهش حاضر پرسشنامه ها مورد تایید ۵ نفر از اساتید متخصص قرار گرفت. با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ مقدار پایایی پرسشنامه خشونت ۰.۸۸۶، خودتنظیمی ۰.۸۳۵ و سلامت روان ۰.۹۲۲ گزارش شد. برای تجزیه و تحلیل داده های پژوهش در بخش آمار توصیفی از میانگین، انحراف معیار و جدول و نمودار و در بخش آمار استنباطی از آزمون کلموگروف اسمیرنوف، ضریب همبستگی پیرسون، رگرسیون چندگانه استفاده شد. تحلیل داده ها با کمک نرم افزار SPSS نسخه ۲۶ انجام پذیرفت. نتایج پژوهش نشان داد که بین خشونت دانش آموزان با خودتنظیمی رابطه منفی و معناداری وجود دارد. همچنین یافته ها حاکی از این بود که بین خشونت دانش آموزان با سبک های هویت آنها رابطه منفی و معناداری مشاهده شد. در نهایت نتایج نشان داد بین خشونت دانش آموزان با سلامت روان آنها رابطه منفی و معناداری وجود دارد. براساس نتایج تحلیل رگرسیون چندگانه متغیر خشونت دانش آموزان بخشی از واریانس ۳ متغیر خودتنظیمی و سلامت روان دانش آموزان را تبیین نمود.

کلیدواژه ها:

خشونت ، خودتنظیمی ، سلامت روان ، دانش آموز