اثربخشی طرحواره درمانی بر ابعاد کیفیت زندگی بیماران مبتلا به اختلال افسردگی اساسی

اختلال افسردگی اساسی، اختلال روانپزشکی شایعی به شمار می رود، که به عنوان دومین عامل اصلی ناتوانی در افراد معرفی شده است. این اختلال از سال ۱۹۹۰ به میزان چشمگیر افزایش یافته است که با عوامل روان شناختی متعددی همبودی دارد. هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی طرحواره درمانی بر ابعاد کیفیت زندگی بیماران مبتلا به اختلال افسردگی اساسی بود. این پژوهش، شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون - پس آزمون همراه با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه بیماران مبتلا به افسردگی اساسی مراجعه کننده به مراکز مشاوره و مددکاری شهر مشهد در سال ۱۴۰۳ بودند که از میان آنها ۳۰ نفر به صورت نمونه گیری هدفمند، انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (۱۵ نفر) و کنترل (۱۵ نفر) گمارده شدند. افراد گروه آزمایش، تحت طرحواره درمانی به مدت ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای (در هر هفته دو جلسه) قرار گرفتند؛ گروه کنترل به مدت یک ماه در لیست انتظار قرار گرفت. به منظور جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه کیفیت زندگی (ویر و شربور، ۱۹۹۲)، در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون استفاده شد. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس تک متغیره تحلیل شدند. یافته های حاصل از پژوهش نشان داد که با کنترل اثر پیش آزمون، بین میانگین نمرات پس آزمون گروه های آزمایش و گروه کنترل در متغیر ابعاد کیفیت زندگی تفاوت معناداری وجود دارد. طرحواره درمانی بر افزایش و بهبود ابعاد کیفیت زندگی بیماران مبتلا به افسردگی اساسی تاثیر دارد و می توان از راهبردهای آن به عنوان درمانی سودمند بهره جست.

کلیدواژه ها:

طرحواره درمانی ، ابعاد کیفیت زندگی ، افسردگی اساسی