بررسی مقایسه اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و روان درمانی مثبت نگر بر نگرانی بیماران دارای اختلال افسردگی اساسی

اخت الل افسردگی اساسی ۱، اختلال روانپزشکی شایعی به شمار می رود، که به عنوان دومین عامل اصلی ناتوانی ۲ در افراد معرفی شده است. هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی مقایسه اثربخشی درمان مبتن ی بر پذیرش و تعهد و رواندرمانی مثبت نگر بر نگرانی ب ی ماران دارای اختلال افسردگ ی اساسی انجام شد. روش: روش پژوهش نیمه آزمایشی، طرح پیشآزمون – پسآزمون با گروه گواه و مرحله پیگیری ۳ ماهه بود. جامعهآماری پژوهش شامل تمامی مبتلایان مبتلا به افسردگی اساسی مراجعه کننده به کلینیک های روانشناسی و مشاوره شهر تهران در سال ۱۴۰۳ .بودنداز بین آنها ۴۵ نفر به روش نمونهگیری هدفمند، به عنوان نمونه پژوهش انتخاب و به صورت تصادفی در سه گروه آزمایش یک (۱۵ )نفر آزمایش دو(۱۵)نفر و گروه گواه (۱۵ نفر)، گمارده شدند. افراد گروه ای آزمایش، روان درمان مبتنی بر دیدگاه روان شناسی مثبت نگر و پذیرش و تعهد را بهصورت انفرادی، دریافت کردند. جهت جمع آوری اطلاعات از نگرانی پنسیلوانیل ۲۰۰۹ استفاده شد و برای تشخیص افسردگی از مصاحبه ساختاریافته استفاده گردید. داده های پژوهش با استفاده از آزمون تحلیل واریانس چندمتغییره ومکرر، تحلیل شد. یافتهها: باتوجه به نتایج پژوهش ، در نمره نگرانی، با توجه به اثر اصلی مراحل زمانی، اثر اصلی مداخله روان درمانی و همچنین اثر تعاملی مراحل زمانی با مداخله رواندرمانی، تفاوت معناداری مشاهده شد (۰۱/۰>P) گروه آزمایش یک که مداخلهپذیرش و تعهد رادریافت کرده بودند بهبود و اثربخشی بهتری رانشان دادند درمقایسه با گروه آزمایش دوم که مداخله مثبت گرا رادریافت کرده بودند. نتیجه گیری: درمان مبتنی برپذیرش و تعهد در مقایسه بارواندرمانی مثبت نگر بهتر و کارامدتر بر کاهش نگرانی افراد دارای افسردگی دارای اثربخشی و کارایی بود.

کلیدواژه ها:

رواندرمانی مثبت نگر ، پذیرش و تعهد ، نگرانی ، افسردگی اساسی