بهبود اثرات آنتی بیوتیک ها از طریق ریزپوشانی آن ها با نانوذرات

مقاله مروریمقدمه: مقاومت باکتری های بیماری زا به عوامل ضد میکروبی به عنوان یک همه گیری خاموش محسوب می شود که اثربخشی آنتی بیوتیک ها و سایر داروهای ضد میکروبی را تهدید می کند.روش ها: این مقاله از نوع مروری است و برای تهیه ی آن، مقالات اصیل از سال ۲۰۱۱ تا ۲۰۲۴ به صورت سیستماتیک با استفاده از پایگاه های Scopus، PubMed، Web of Science، BIO ONE و Google Scholar جستجو شدند. برای این منظور از کلمات کلیدی مرتبط شامل"Resistance to Antibiotics" ، "Encapsulation of Antibiotics in Nanoparticles"  و "Nanoparticles Safety" استفاده شد.یافته ها: اندازه گیری تاثیر اجتماعی، اقتصادی و اثرهای زیست محیطی میکروارگانیسم های مقاوم به دارو دشوار است، اما قطعا قابل توجه است. نانوداروهای مختلفی مبتنی بر نانوسیستم های آلی (مانند لیپوزوم ها، میسل های پلیمری و نانوذرات پلیمری) و نانوسیستم های معدنی برای مبارزه با پاتوژن های مقاوم به دارو مطرح شده اند. نانوذرات می توانند با تشکیل رادیکال های هیدروکسیل فعال، تغییرات در عملکردهای دفاعی سلولی و اثر ضدبیوفیلم، تاثیر هم افزایی بر آنتی بیوتیک ها داشته باشند. همچنین، نانوذراتی با سمیت کم، کارآیی بالا، توانایی نفوذ به داخل سلول های میزبان و قابلیت رهایش دارو در محل خاص، می توانند حامل های بسیار موثری برای آنتی بیوتیک ها باشند. از جمله این حامل ها، لیپوزوم ها با ویژگی های آب دوست و آب گریز، میسل های حامل داروهای محلول در آب و نانوذرات پلیمری هستند که مقاومت سویه های مقاوم به چند دارو و مقاومت بیوفیلم ها را می شکنند. در این میان، پلیمرهای زیست تخریب پذیر به دلیل ایمنی بالاتر، گزینه های مطلوب تری به شمار می آیند.نتیجه گیری: سیستم های تحویل آنتی بیوتیک مختلفی با استفاده از نانوذرات ساخته شده اند، اما هنوز تحقیقات بیشتری برای طراحی سیستم های موثرتر با سطح ایمنی بالا لازم است.

کلیدواژه ها:

مقاومت دارویی ضدباکتریایی ، نانوذرات ، آنتی بیوتیک ها ، ریزپوشانی