نقش فرهنگ خانوادگی در پذیرش الگوهای تدریس مشارکتی

پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش فرهنگ خانوادگی در پذیرش و به کارگیری الگوهای تدریس مشارکتی در محیط های آموزشی انجام گرفته است. فرهنگ خانوادگی به عنوان یکی از مهم ترین عوامل اجتماعی ساز در شکل گیری نگرش ها، باورها و رفتارهای فردی و جمعی شناخته می شود و می تواند به طور مستقیم یا غیرمستقیم بر نگرش دانش آموزان نسبت به کار گروهی و مشارکت تاثیرگذار باشد. در این پژوهش، تلاش شده است تا با تحلیل ارتباط میان ارزش ها، شیوه های تربیتی خانواده ها و تمایل دانش آموزان به مشارکت در فعالیت های گروهی، ابعاد پنهان تاثیر فرهنگ خانواده بر روش های نوین تدریس مورد واکاوی قرار گیرد. یافته ها نشان می دهند که خانواده هایی با گرایش به تعامل گرایی، حمایت عاطفی و گفت وگوی آزاد، بستر مناسب تری برای پذیرش الگوهای تدریس مشارکتی فراهم می آورند. از سوی دیگر، ساختارهای خانوادگی اقتدارمحور یا فردگرایانه ممکن است مانعی برای پذیرش این شیوه های آموزشی باشند. نتایج تحقیق همچنین بر نقش مکمل مدرسه و خانواده در ترویج فرهنگ همکاری تاکید می کند و نشان می دهد که همسویی ارزش های تربیتی خانه و مدرسه می تواند موجب ارتقای کیفیت یادگیری مشارکتی گردد. در این راستا، توصیه می شود نظام آموزشی با شناخت تنوع فرهنگی موجود در خانواده ها، برنامه هایی برای آگاه سازی والدین و تقویت رویکردهای مشارکتی در تربیت فرزندان تدوین کند. همچنین، معلمان باید با توجه به پیش زمینه های فرهنگی دانش آموزان، راهکارهای انعطاف پذیر برای اجرای تدریس مشارکتی اتخاذ کنند تا از مقاومت های احتمالی کاسته شود. در نهایت، فرهنگ خانوادگی نه تنها در نگرش دانش آموزان نسبت به مشارکت، بلکه در موفقیت اجرای روش های تدریس مشارکتی نقشی کلیدی ایفا می کند و باید به عنوان یکی از عوامل بنیادین در طراحی سیاست های آموزشی مدنظر قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

فرهنگ خانوادگی ، الگوهای تدریس ، مشارکتی