مقایسه اثربخشی خانواده درمانی ساختاری و درمان تحلیل رفتار متقابل بر تحمل پریشانی در زوجین دارای نارضایتی زناشویی

مقدمه: هدف از پژوهش حاضر بررسی مقایسه اثربخشی خانواده درمانی ساختاری و درمان تحلیل رفتار متقابل بر تحمل پریشانی در زوجین دارای نارضایتی زناشویی بود. روش کار: روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش­آزمون و پس­آزمون با گروه کنترل همراه با مرحله پیگیری ۲ ماهه بود. جامعه آماری پژوهش حاضر کلیه زوجین دارای نارضایتی زناشویی شهرستان شیراز در تابستان و پاییز سال ۱۴۰۲ بودند. سپس تعداد ۱۵۰ زوج دارای نارضایتی زناشویی(بر اساس نقطه برش ۱۰۴ و کمتر در پرسشنامه رضایت زناشویی انریچ) معرفی شدند که از بین ۱۵۰ زوج مورد بررسی تعداد ۶۰ زوج واجد شرایط به صورت تصادفی ساده در سه گروه شامل گروه آزمایشی خانواده درمانی ساختاری(۲۰ زوج)، درمان تحلیل رفتار متقابل (۲۰ زوج) و گروه کنترل (۲۰ زوج) قرار گرفتند. سپس گروه ­ آزمایش اول تحت ۱۰ جلسه ۹۰ دقیقه­ای خانواده درمانی ساختاری و گروه آزمایش دوم تحت ۱۰ جلسه ۹۰ دقیقه­ای درمان تحلیل رفتار متقابل قرار گرفتند. از پرسشنامه رضایت زناشویی انریچ(EMSQ) فاورز و السون(۱۹۸۹) و مقیاس تحمل پریشانی(DTS) سیمونز و گاهر (۲۰۰۵) به منظور گردآوری اطلاعات استفاده شد. برای تحلیل داده­ها از به دست آمده از تحلیل واریانس با اندازه­گیری مکرر با نرم افزار SPSS نسخه ۲۸ استفاده شد. یافته­ها: نتایج نشان داد هر دو مداخله مذکور در مرحله پس آزمون و پیگیری اثربخشی معناداری بر تحمل پریشانی داشته است (۰۵/۰>P). نتایج آزمون تعقیبی نشان داد که خانواده درمانی ساختاری اثربخشی بیشتری نسبت به درمان تحلیل رفتار متقابل بر افزایش تحمل پریشانی دارد (۰۵/۰>P). نتیجه­گیری: بر اساس نتایج پژوهش حاضر، میتوان گفت که خانواده درمانی ساختاری و درمان تحلیل رفتار متقابل میتوانند به عنوان شیوه­های درمانی مناسب برای افزایش تحمل پریشانی در زوجین دارای نارضایتی زناشویی در مراکز مشاوره خانواده به کار برده شوند و تقدم استفاده در افزایش تحمل پریشانی زوجین با خانواده درمانی ساختاری است.

کلیدواژه ها:

structural family therapy ، transactional analysis therapy ، distress tolerance ، marital dissatisfaction. ، خانواده درمانی ساختاری ، درمان تحلیل رفتار متقابل ، تحمل پریشانی ، نارضایتی زناشویی.