مروری بر قانون ها و آیین نامه های کشاورزی ارگانیک در ایران

در این مقاله، در پژوهشی مروری، قانون ها، آیین نامه ها، اسناد و سایر مصوبات مرتبط با کشاورزی ارگانیک (زیستی) با جستجو و بررسی مصوبه های مجلس شورای اسلامی و ملی (پیش و پس از انقلاب اسلامی)، هیات وزیران و دیگر مرجع های قانونی تصمیم گیر، از ابتدای قانون گذاری در کشور جمع­آوری و بررسی شده است. نتایج نشان دادند که توجه به این موضوع در قانون های ایران حدود نیم قرن دیرتر از کشورهای پیشرفته بوده است. کلی­گویی، نبود پوشش و همخوانی لازم با نیازهای واقعی کشاورزی ارگانیک، پیش بینی نکردن اعتبارهای لازم در قانون های بودجه سالیانه در راستای هدف های بالادستی، وابسته بودن الزام های اجرایی به بخش دولتی، اولویت سیاست های خودکفایی در محصول های اساسی و مشروط کردن حمایت از بهره­برداران کشاورزی متناسب با رعایت الگوی کشت؛ نبود ضمانت اجرا، پراکندگی و نبودن انسجام و استمرار حمایت­ها و مشوق­های قانونی­ از کشاورزی ارگانیک از جمله ایرادهای اساسی در قانون ها و آیین نامه های مربوط می­باشد. از سوی دیگر، توجه به اقتصاد سبز و تاکید بر تولیدهای ارگانیک به­عنوان یکی از شاخصه­های آن، کمی­سازی هدف های توسعه کشاورزی ارگانیک در برنامه هفتم پیشرفت جمهوری اسلامی ایران و اجازه استفاده از نشان مربوط به محصول های ارگانیک توسط سازمان ملی استاندارد ایران در راستای اطمینان مصرف کننده از سلامت محصول های تولیدی از کارهای ارزشمند می­باشد. به هر حال، اصلاح قانون ها و آیین نامه ها و وضع آیین نامه های جدید در طول برنامه هفتم توسعه در راستای پیوستگی و انسجام و همچنین ارائه حمایت ها، مشوق ها و آموزش های لازم در ارتباط با موضوع، ضروری می­باشد.

کلیدواژه ها:

تولیدهای زیستی ، سلامت ، قانون گذاری ، محصول