نقش معلمان در رشد و تربیت کودکان: بررسی شیوه های تدریس و نگرش های نوین آموزشی

مقاله حاضر به بررسی نقش کلیدی معلمان در فرایند رشد، تربیت و شخصیت سازی کودکان و همچنین تاثیر شیوه های تدریس و نگرش های نوین آموزشی بر یادگیری دانش آموزان می پردازد. با توجه به اهمیت دوره ابتدایی در شکل گیری مهارت های بنیادین فردی و اجتماعی، روش های تدریس معلمان به عنوان نیروی محرکه ای توانمند و موثر، نقش بسزایی در یادگیری و تحول شخصیتی دانش آموزان ایفا می کنند. در مقدمه مقاله، بر لزوم ایجاد محیطی آموزشی مثبت و حمایت گر تاکید شده که در آن معلمان با بهره گیری از راهبردهای جذاب آموزشی نظیر بازی های آموزشی و تعاملات سازنده، می توانند انگیزه و اعتماد به نفس دانش آموزان را تقویت کنند. این پژوهش با استفاده از روش کتابخانه ای و با استناد به منابع معتبر در حوزه های روانشناسی و علوم تربیتی، به تحلیل تاثیرات مثبت و منفی روش های گوناگون تدریس پرداخته است. نتایج تحقیق نشان می دهد که الگوهای رفتاری مثبت معلمان، از جمله عدالت، مهربانی، نظم و صداقت، نقش بسزایی در شکل گیری شخصیت هایی مسئولیت پذیر، شاداب و موفق در دانش آموزان دارند. در مقابل، استفاده از روش های غیرفعال مانند تنبیه و سخت گیری، تاثیرات نامطلوبی بر روحیه و پیشرفت تحصیلی کودکان می گذارد. این مطالعه روش های تدریس را به دو دسته فعال و غیرفعال تقسیم می نماید و بر این باور است که در روش های فعال، دانش آموزان نه تنها به عنوان فراگیران دانش، بلکه به عنوان مشارکت کنندگان اصلی در فرآیند یادگیری و آموزش نقش ایفا می کنند. در نهایت، با توجه به اهمیت آموزش های تخصصی برای معلمان در زمینه روش های نوین تدریس و روانشناسی کودک، روش های تدریس فعال و رویکرد دانش آموز محور به عنوان ابزارهایی کارآمد برای ارتقای کیفیت آموزش پیشنهاد شده و راهکارهایی برای بهبود وضعیت آموزشی ارائه می گردد.

کلیدواژه ها:

معلم ، محیط آموزشی ، روش تدریس ، تربیت کودک ، آموزش فعال ، آموزش غیرفعال