اصول تعلیم و تربیت دینی دانش آموزان در نظام تعلیم و تربیت رسمی کشور

تحقیق حاضر به روش توصیفی – تحلیلی و با بررسی منابع کتابخانه ای به بررسی اصول تعلیم و تربیت دینی دانش آموزان در نظام تعلیم و تربیت رسمی کشور پرداخته است. تعلیم و تربیت دینی اصطالحا به مفهوم جنبه ای از فرآیند تعلیم و تربیت ناظر به پرورش ابعاد شناختی، عاطفی و عملی متربی از لحاظ التزام به دینی معین است و به عبارت دیگر رشد و تقویت عقاید دینی، حالات و عواطف مذهبی و تقید به مناسک و آداب دینی را برای تحقق شخصیتی متدین مدنظر دارد. درس های دینی مدرسه را باید با زندگی روزمره ی دانش آموزان مربوط کرد تا بدان دلبستگی پیدا کنند و اثر دین و ادب مذهبی را در زندگی بفهمند و نشانه های آن را دریابند. توجه به عوامل درونی انسان در تعلیم و تربیت دینی فرزند موثر است. بنابراین مربی باید به آن ها توجه داشته و کاری کند که کودک خودش از درون بجوشد و برای تغییر و تحول خودش تلاش کند. از دیگر اصول تعلیم و تربیت دینی به موارد زیر می توان اشاره کرد: اصل تکریم دانش آموزان، اصل آموزش همراه با متانت و بردباری، اصل تدریجی بودن تعلیم و تربیت دینی، اصل تحریک عواطف مذهبی، طرح استداللی و منظم مسائل دینی، پرورش حس مسئولیت در کنار آموزش، اصل تبدیل موقعیت های منفی به مثبت و اصل سیر روش از بسیط به پیچیده و از آسان به دشوار و بر اساس ظرفیت و موقعیت متربی.

کلیدواژه ها:

اصول تعلیم و تربیت دینی ، مدرسه ، دانش آموزان ، نظام تعلیم و تربیت رسمی کشور