بررسی سیر تحول تکنولوژی آموزشی در ایران

آموزش زمانی محقق می شود که کنش انسانی (ارتباط بین معلم و فراگیر) با توجه به فرصتهای یادگیری ایجاد شود. فعالیتهای که فرد انجام می دهد تا با کمک فرصتهای یادگیری ایجاد شده چیزی را خود یاد بگیرد و برنامه درسی فراهم آوردن مجموعه ای از فرصتهای یادگیری برای افراد تحت تعلیم تعریف شده است. روش پژوهش حاضر از نوع کیفی بوده و شیوه گردآوری داده ها نیز مبتنی بر شیوه کتابخانه ای و اسنادی می باشد که این داده های به دست آمده با رویکرد توصیفی – تحلیلی در راستای رسیدن به موضوع پژوهش حاضر که بررسی سیر تحول تکنولوژی آموزشی در ایران بوده مورد تحلیل قرار گرفته است. در کشور ما از سال ۱۳۰۶ (ه. ش) به بعد بعضی از مدارس اقدام به ایجاد آزمایشگاه های فیزیک، شیمی و علوم زیستی کردند. در مورد شناسایی و به کارگیری تکنولوژی آموزشی در کشور ما باید گفت: مالک برای قضاوت درباره کاربرد تکنولوژی آموزشی به کارگیری مجموعه منجسم و سیستماتیک مفاهیم محتوایی این رشته در فعالیتهای آموزشی به کارگیری مجموعه منسجم و سیستماتیک مفاهیم محتوای این رشته در فعالیتهای آموزشی است. به عبارت دیگر، تکنولوژی آموزشی مانند جعبه ای حاوی ابزار و وسایل برای تعمیر ماشین آالت نیست که بتوان بر حسب نیاز از وسیله خاصی استفاده کرد بلکه تکنولوژی آموزشی با توجه به قبول نگرش سیستمی مسائل آموزشی را متشکل از عناصر مرتبط به هم می داند که تغییر در یکی باعث تاثیر در سایر عناصر می شود. بنابراین یک متخصص تکنولوژی آموزشی بدون احاطه بر کل نظام آموزشی و بدون داشتن نگرش سیستمی و روشن نسبت به مسائل آموزشی نمی تواند کلیدی خود را ایفا کند. در نتیجه باید گفت: شناسایی و به کارگیری تکنولوژی آموزشی در کشور ما حداکثر از جنبه اول و آن هم در بعضی از محافل اجرایی به خصوص از نظر کاربردی هنوز ناشناخته مانده است.

کلیدواژه ها:

سیر تحول تکنولوژی آموزشی ، ایران ، فعالیت های آموزشی ، نگرش سیستمی