بررسی عوامل موثر بر سالخوردگی در شهر اهواز

یکی از مهم ترین مسائل سال های اخیر، مسئله سالخوردگی است. سالخوردگی پدیده ای است که ناشی از تغییرات زیست شناسی، فیزیولوژی و عوامل اجتماعی-فرهنگی است. هدف این مطالعه شناسایی علل افزایش جمعیت سالخورده در اهواز است. روش تحقیق مورد بررسی، نظرسنجی است و واحد تحلیل، پاسخ دهنده و سطح تحلیل، میکرو است. روش نمونه گیری، روش ترکیبی با دو روش چندمرحله ای و خوشه ای تصادفی است و اندازه نمونه بر اساس فرمول کوکران ۳۸۰ نفر است. ابزار جمع آوری داده، پرسشنامه ساخته شده توسط پژوهشگر است. داده ها با استفاده از آزمون کای-دو، ضریب همبستگی اسپیرمن و تحلیل رگرسیون چندمتغیره با استفاده از نرم افزار SPSS تحلیل شدند. اعتبار سنجی شکلی برای اندازه گیری اعتبار (اعتبار) استفاده شد و ضریب آلفای کرونباخ (قابلیت اطمینان یا پایایی) برای متغیرها بیش از ۰.۷ بوده و نرمال بوده است. یافته ها نشان می دهد که میانگین سن افراد ۶۹.۶ سال است. حدود ۸۲.۶ درصد از سالمندان جوان هستند (۶۰ تا ۷۴ ساله)، ۱۵.۳ درصد میانسال (۷۵ تا ۸۹ ساله) و ۲.۱ درصد سالمندان پیر (بیش از ۹۰ ساله) هستند. نتایج نشان می دهد که رابطه مثبت و مستقیمی بین متغیرهای سیاست های جمعیتی و وضعیت اقتصادی با نرخ سالخوردگی جمعیت و رابطه منفی و معکوسی بین سطح تحصیلات و سن جمعیت وجود دارد. طبق آزمون کای-دو، رابطه معنی داری بین نوع شغل و نوع خانواده با نرخ سالخوردگی جمعیت وجود دارد. رابطه ای بین پایبندی مذهبی و شرایط اجتماعی با نرخ سالخوردگی جمعیت وجود ندارد. تحلیل رگرسیون نشان می دهد که ۳۷.۱ درصد تغییرات در نرخ سالخوردگی جمعیت با متغیرهای مستقل مرتبط است و متغیرهای وضعیت اقتصادی و تحصیلات بیشترین تاثیر را بر نرخ سالخوردگی جمعیت دارند.

کلیدواژه ها:

سالخوردگی جمعیت ، سیاست های جمعیتی ، وضعیت اقتصادی ، شرایط اجتماعی ، پایبندی مذهبی