پیش بینی پایبندی به درمان بر اساس تحمل ابهام،تاب آوری و اضطراب مرگ در افراد مبتلا به اوتیسم

هدف این پژوهش پیشبینی پایبندی به درمان بر اساس تحمل ابهام، تاب آوری و اضطراب مرگ در افراد مبتلا به اوتیسم در شهرستان همدان بود. پژوهش حاظر از نظر هدف کاربردی از نظر زمان مقطعی و از نظر نوع دادهها کمی و روش پژوهش توصیفی - همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش را همه افراد مبتلا به اوتیسم در شهرستان همدان که در سال های ۱۴۰۲-۱۴۰۳ تحت درمان و آموزش قرار گرفته و دارای پرونده در مراکز درمانی و آموزشی مرتبط بودند تشکیل داد. روش نمونهگیری در دسترس بود. حجم نمونه بر اساس فرمول فیدل و تاباچنیگ (۲۰۰۷) ۱۰۷ نفر شد، که به لحاظ احتیاط به ۱۲۰ نفر افزایش یافت. ابزار پژوهش شامل چهار پرسشنامه استاندارد پایبندی به درمان مدانلو (۱۳۹۲)، اضطراب مرگ تمپلر (۱۹۷۰)، تابآوری کانر دیویدسون (۲۰۰۳)، و تحمل ابهام مک لین (۱۹۹۳.) بود برای آزمودن فرضیههای پژوهش از تحلیل رگرسیون چندگانه و ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. نتایج نشان داد متغیر اضطراب مرگ و نا امیدی و تحمل ابهام پیشبینی ک ننده معنادار پایبندی به درمان میباشد و عالمت منفی در متغیر اضطراب مرگ بیانگر این است که با افزایش اضطراب مرگ، پایبندی به درمان در بیماران کاهش می یابد. بین پایبندی به درمان و اضطراب مرگ رابطه منفی و معناداری در سطح ۰۵/۰ وجود دارد وبه عبارتی ساده تر هر قدر اضطراب مرگ بیشتر، پایبندی به درمان کمتر خواهد بود. بین پایبندی به درمان و تحمل ابهام و تاب آوری رابطه مثبت و معناداری در سطح ۰۵/۰ وجود دارد وبه عبارتی ساده تر هر قدر تحمل ابهام و تاب آوری بیشتر، پایبندی به درمان بیشتر خواهد بود.

کلیدواژه ها:

پایبندی به درمان ، اضطراب مرگ ، تاب آوری ، تحمل ابهام ، اوتیسم