بررسی نقش سیاست های آموزشی در شکل گیری فضای حمایتی مدارس برای رشد فردی دانش آموزان

در سال های اخیر، توجه به ایجاد فضای حمایتی در مدارس به منظور رشد همه جانبه دانش آموزان به یکی از دغدغه های اساسی نظام های آموزشی تبدیل شده است. در این میان، سیاست های آموزشی به عنوان چارچوب های کلان و جهت دهنده فرآیندهای تربیتی، نقشی محوری در شکل گیری چنین فضاهایی ایفا می کنند. هدف این مقاله، بررسی نظام مند پژوهش های مرتبط با تاثیر سیاست های آموزشی بر ایجاد محیطی حمایتی برای رشد فردی دانش آموزان در مدارس است. این مطالعه با رویکرد مروری نظام مند و بر مبنای تحلیل محتوای پژوهش های منتشرشده در پایگاه های علمی بین المللی صورت گرفته است. یافته ها نشان می دهد که سیاست هایی که به عدالت آموزشی، تنوع یادگیری، حمایت های روانی-عاطفی، آموزش معلمان و مشارکت خانواده ها توجه دارند، زمینه ساز ایجاد فضایی امن، انگیزشی و پرورش دهنده در محیط مدرسه هستند. به ویژه در نظام هایی که برنامه های درسی منعطف، حمایت از سلامت روان دانش آموزان، و تربیت معلمان توانمند در اولویت قرار گرفته اند، دانش آموزان فرصت بیشتری برای تجربه خودشناسی، خودکارآمدی و رشد شخصیتی یافته اند. همچنین، هم راستایی بین اهداف سیاست گذاران و اجرای درست آن در مدارس، یکی از عوامل موثر در موفقیت این رویکردهاست. در مقابل، سیاست های متمرکز، آزمون محور و نادیده گیرنده تفاوت های فردی، مانعی جدی برای پرورش استعدادهای فردی محسوب می شوند. در پایان، مقاله بر ضرورت بازاندیشی در سیاست گذاری های آموزشی با محوریت انسان گرایی، انعطاف پذیری و عدالت محوری تاکید می کند.

کلیدواژه ها:

سیاست های آموزشی ، فضای حمایتی مدرسه ، رشد فردی ، عدالت آموزشی ، برنامه درسی ، حمایت روانی-عاطفی ، مشارکت خانواده ، معلم توانمند ، آموزش انسان محور