ارتقای کارایی فضای شهری براساس بکارگیری اراضی بافت فرسوده جهت ساماندهی بافت فرسوده شهر بجنورد

موضوع بهسازی و نوسازی بافت های فرسوده شهری، همواره یکی از مسائل و چالش های شهرهای امروزی است، که اندیشمندان حوزه های مختلف و مدیران شهری را به حیطه تلاش در جهت بهسازی و نوسازی آن کشانده است. در این راستا رویکردهای مختلفی چون بازسازی، بهسازی، نوسازی، توانمندسازی و ... در چند دهه اخیر مطرح شده و مورد آزمون قرار گرفته است. هم زمان با پدیدار شدن بحران های محیطی، کیفیت محیط سکونت بخشی از مفهوم کلی کیفیت زندگی شناخته شد. این مفهوم به مثابه بازتابی از تمام جوانب احساس رفاه فردی، شامل همه متغیرهایی است که بر رضایتمندی موثرند. پدیده آشنای توسعه شهرنشینی در شرایط رشد سریع جمعیت و گسترش مهار ناپذیر شهرها که کم و بیش در بسیاری از کشورهای دیگر نیز در مقاطع تاریخی مختلف بروز کرده، در دو دهه پس از انقلاب نمود آشکارتری یافته است. جمعیت بافت های مرکزی بسیاری از شهر ها جابجا شده اند، روند فرسودگی بافت های تخلیه شده شدت گرفته و این بافت ها به مامن ناهنجاریهای اجتماعی تبدیل شده اند. از آنجا که سیاست گذاری و برنامه ریزی جامع و پایدار برای بهسازی ، نوسازی و بازسازی بافت های قدیم شهری ضمن حفاظت از میراث تاریخی – فرهنگی و توجه به سازگاری و انطباق آنها با ساختارهای محیط زیست و ساختارهای فرهنگی موجب توسعه پایدار شهری می شود. نوسازی و بهسازی یک بار برای همیشه رخ نمی دهد بلکه امری است مداوم که در نهایت می بایست به سیستمی خود جوش تبدیل شود. این امر آنی و سریع نیست بلکه فرایندی حساس و پیچیده است که نیاز به طراحی برنامه های هدفمند کوتاه مدت ، میان مدت و بلند مدت دارد و برای دست یابی به ساماندهی و احیای موفقیت آمیز ، به شناخت دقیق بافت قدیمی و کل سیستم شهر و نظام منطقه ای نیاز است. این پژوهش در پی آن است که با ارائه الگوی مناسب بهسازی و نوسازی ، ضمن حفظ سرمایه های شهری( میراث درون بافتها ) به ویژه مرفولوژی بافت های با ارزش ) که اغلب نادیده انگاشته می شود ( از هدر رفتن سرمایه مادی جلوگیری کند.

کلیدواژه ها:

بافت فرسوده ، بهسازی و نوسازی ، کارایی فضای شهری