نقش روانشناسی محیط بر فضاهای آموزشی کودکان و ادغام آن با فضاهای اصلی مورد نیاز کودکان

کودکان جانشینان بالفصل نسلی هستند که امروز نبض فعالیت های اجتماعی، اقتصادی و سیاسی کشور را در دست دارند. هر کودکی بر روی کره زمین، آرزوی دنیایی زیبا، مبرا از آزارهای زندگی و مزین به باغ های جادویی، مکانی برای تفرج و تماشای بی پایان انسان ها و محیط پیرامونشان را دارد. کودکان به سبب محدودیت های جسمی و روانی خود به اجبار تابع شرایط محیطی هستند. حال بهبود شرایط محیطی که کودک در آن زندگی می کند می تواند حس کنجکاوی را در او تقویت سازد و در میان این محیط ها، فضاهای مختص کودکان اهمیت ویژه ای دارند زیرا این فضاها بخش عمده ای از زمان و محیط زندگی کودکان را به خود اختصاص می دهند و می توانند نیازهای اجتماعی و فردی آنها را برآورده سازند. بنابراین ارتقاء کیفیت این فضاها می تواند در سالمت و رشد قوای جسمی و روانی، آموزش، خالقیت کودکان تاثیر بسزایی داشته باشد در سال های اخیر با توجه به رشد روزافزون و وسعت تغییرات روشهای آموزشی، سازگار نمودن بستر یادگیری با تمامی جوانب نیازهای یادگیرنده در کانون توجه متخصصین آموزشی قرار گرفته است. چرا که محیط فیزیکی به سبب ساختار خود می تواند تعاملات و در پی آن محیط یادگیری را تقویت و یا تضعیف نماید. از این رو شناسایی نیازهای دانش آموزان ضروری تلقی می گردد. دانش روانشناسی به خوبی میتواند پلی میان نیازهای روانشناختی دانش آموزان و فضاهای فیزیکی مورد نیاز آن ها برقرار کند. هدف پژوهش حاضر شناسایی و بررسی نیازهای روانشناختی کودکان میباشد و براساس آن ها محیط فیزیکی مورد نیازشان پیش بینی می گردد ودرنتیجه سعی شده با الگویی خلاقانه که در آن از عواملی مثل نور و رنگ وایجاد فضاهای باز حیاطها و فضای سبز،پویایی ونشاط را وارد فضاهای آموزشی کرد. روش تحقیق توصیفی - تحلیلی با روش جمع آوری اطلاعات به صورت کتابخانهای و میدانی است.

کلیدواژه ها:

فضا ، کودک ، اصول معمارانه ، نیازهای کودکان