معرفی امیر محمدصالح جغتایی و نسخه های دیوان وی

در قرن نهم که با حمایت امیران تیموری تاریخ نگاری رو به فزونی می نهد و نوشتن تذکره با امیرعلیشیر و دولتشاه سمرقندی رواج می یابد، نام شاعران زیادی از این دوران ثبت شده، لیکن از بسیاری از آنان شرح حال یا دیوانی به دست نرسیده است. در این مقاله یکی از این شاعران به نام امیر محمدصالح جغتایی معرفی شده و شرحی از احوال وی بر اساس کتب تاریخی معاصر وی به دست داده شده است. همچنین دو نسخه از دیوان وی نیز معرفی شده است. نسخه شماره ۶۳۱ مجلس شورای اسلامی که به خط شاه محمود نیشابوری در سال۹۷۴ق کتابت شده و در فهرست های نسخ خطی به غلط با عنوان دیوان صالح تبریزی معرفی شده است که شاعر دیگری است. همچنین نسخه شماره ۵۲۶ کاخ گلستان که عنوان آن لیلی و مجنون هاتفی است و به جز این مثنوی چند دیوان مختصر دیگر در این مجموعه گرد آمده است. تاریخ کتابت دیوان صالح از این مجموعه ۹۴۳ق است. امیر محمدصالح جغتایی از امیران و شاعران دوره تیموری است که اصل و نسبش از ترکان جغتایی است. از نوادگان غیاث الدین شاه ملک و فرزند امیر نورسعید است. اواخر قرن نهم درماوراءالنهر و اوایل قرن دهم در خراسان روزگار گذرانده است. در رکاب شیبک خان به خراسان می آید و پس از حکومت وی بر هرات، حامی شاعران هرات بوده است.

کلیدواژه ها:

شعر فارسی ، دوره تیموریان ، میرمحمدصالح جغتایی ، هرات ، نسخ خطی