بررسی تطبیقی سبک زبانی بزم انوشیروان با مینوی خرد

زبان نوعی ابزار اجتماعی است که افراد به وسیله آن تجربیات، اندوخته ها، اندیشه ها، عادات، ارزش ها و هنجارهای اجتماعی فرهنگی خود را با یکدیگر مبادله می کنند و این تبادل، پایه شکل گیری تمدن اجتماعی و فرهنگی یک ملت یا جامعه می شود؛ زبان، به عنوان وسیله برقراری ارتباط اجتماعی توانسته است گذشته، حال و آینده انسانی را از طریق انباشت دانش و اشاعه علم، باتوجه به خصلت گفتاری و نوشتاری توسعه و گسترش دهد. ادبیات اعم از نثر و نظم، صورت های کلامی زبان هستند که در عینیت بخشی به باورهای ذهنی و عواطف، کارکرد گسترده ای دارند؛ شاعران و نویسندگان برای بیان مکنونات قلبی خود، باورها و دیدگاه هایشان به زندگی و نیز القا مفاهیم موردنظرشان به مخاطب از کلام در قالب نظم و نثر بهره می گیرند. شاهنامه فردوسی یکی از آثار ارزشمند ادب فارسی است که از حکمت خسروانی ایران باستان سیراب شده و مانند گنجینه ای است که آموزه ها و باورهای ایران باستان را پالوده و در درون خود نگاه داشته است. مینوی خرد نیز یکی از متون ناب فارسی میانه با درونمایه ای اندرزی است که نگارش آن به دوران ساسانی برمی گردد. این اثر بی گمان بر حکمت فردوسی در بیان اندیشه ها و رهنمودهای اخلاقی - اندرزی تاثیر ژرفی گذاشته است. در جستار حاضر نیز به برسی سبک زبانی بزم انوشیروان شاهنامه با مینوی خرد که هردو از اندرزنامه های فارسی میانه هستند، پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

اندرزنامه ، سبک شناسی ، سطح زبانی ، بزم انوشیروان ، مینوی خرد