بررسی تطبیقی سبک فکری بزم انوشیروان با مینوی خرد بزرگمهر

اندرزنامه، از گونه های ادبیات تعلیمی است که به نامهای پندنامه، نصیحت نامه، اخلاق و آداب نیز خوانده می شود. چندین متن پهلوی به شیوه اندرزی - اخلاقی تالیف شده که موضوع آنها پند، اندرز و مسائل اخلاقی است اختصاص این متون به بایدها و نبایدها و هشدار به مردم درباره پرهیز از پلیدی ها و بدی ها و روی آوردن به کارهای نیک و شایسته از ویژگی های بارزشان است. پند های اخلاقی راه و رسم آمیزش با مردم و نیز رهنمودهایی که جنبه های دینی زندگی انسان را دربر می گیرد درون مایه اصلی این نوع از متون ادبی است. پند و اندرز یکی از ارکان مهم در متون فارسی میانه به شمار می آید. این اندرزنامه ها غالبا بر مبنای تجربی بشری و اصل خردورزی تکیه دارند. یکی از این متون گه پند و اندرز در آن نقش کلیدی دارد، مینوی خرد بزرگمهر است که مشتمل بر پرسش و پاسخ دانا و مینوی خرد می باشد. تکیه اصلی کتاب بر دبنداری و اخلاق مداری بر پایه توجه خاص به عقل و خرد است. همین میزان توجه در بزم انوشیروان شاهنامه فردوسی نیز به چشم می خورد. همین مهم نگارنده این جستار را بر آن داشت تا به بررسی سبک فکری این دو اثر بپردازد.

کلیدواژه ها:

اندرزنامه ، بزم انوشیروان ، مینوی خرد ، ادبیات تطبیقی ، سبک فکری