تاثیر آموزش مهارت های زندگی در افزایش سازگاری اجتماعی نوجوانان دارای اختلال طیف اتیسم

پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر آموزش مهارت های زندگی بر سازگاری اجتماعی نوجوانان دارای اختلال طیف اتیسم در شهر فرادنبه انجام شد. این مطالعه از روش شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل استفاده کرد. نمونه پژوهش شامل ۲۰ نوجوان دارای اتیسم بود که به صورت نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند و به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم گردیدند. گروه آزمایش طی ۸ جلسه تحت آموزش مهارت های زندگی قرار گرفت، در حالی که گروه کنترل مداخله ای دریافت نکرد. ابزار پژوهش پرسشنامه سازگاری اجتماعی واینلند بود که قبل و بعد از مداخله اجرا شد. نتایج تحلیل کوواریانس چندمتغیره (MANCOVA) نشان داد که آموزش مهارت های زندگی تاثیر مثبت و معناداری بر افزایش سطح سازگاری اجتماعی نوجوانان دارای اتیسم دارد (۰/۰۱>P). همچنین، بررسی ابعاد مختلف سازگاری نشان داد که بیشترین تاثیر در سازگاری عاطفی و اجتماعی مشاهده شد. این یافته ها همسو با پژوهش های پیشین، بر اهمیت آموزش مهارت های زندگی در بهبود تعاملات اجتماعی و کاهش مشکلات ارتباطی این گروه از نوجوانان تاکید دارد. پیشنهاد می شود که مراکز آموزشی و توان بخشی از این برنامه ها برای افزایش استقلال اجتماعی نوجوانان دارای اتیسم استفاده کنند.

کلیدواژه ها:

آموزش مهارت های زندگی ، اختلال طیف اتیسم ، سازگاری اجتماعی ، نوجوانان ، روش شبه آزمایشی