رابطه بین بازی درمانی و افزایش انگیزه یادگیری در کودکان استثنایی

کودکان استثنایی، به دلیل ویژگی های خاص جسمی، ذهنی یا عاطفی خود، اغلب با چالش هایی در فرآیند یادگیری مواجه می شوند که می تواند انگیزه آن ها را برای مشارکت در فعالیت های آموزشی کاهش دهد. بازی درمانی به عنوان یک رویکرد غیرمستقیم و خلاقانه، ابزاری موثر برای بهبود وضعیت روانی و افزایش انگیزه یادگیری در این گروه از کودکان شناخته شده است. این پژوهش با هدف بررسی رابطه بین بازی درمانی و افزایش انگیزه یادگیری در کودکان استثنایی انجام شده است. مطالعه حاضر از روش توصیفی-تحلیلی استفاده کرده و جامعه آماری آن شامل ۵۰ کودک استثنایی (با میانگین سنی ۸ تا ۱۲ سال) از مراکز آموزشی ویژه در یک بازه زمانی شش ماهه بوده است. ابزارهای مورد استفاده شامل مقیاس انگیزه یادگیری (LMS) و جلسات بازی درمانی ساختاریافته بود که توسط متخصصان روان شناسی و آموزش اجرا شد. جلسات بازی درمانی به صورت هفتگی و در قالب فعالیت های گروهی و فردی طراحی شد که شامل بازی های حرکتی، تخیلی و شناختی بود. داده ها با استفاده از تحلیل آماری (همبستگی پیرسون و تحلیل واریانس) مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که بین اجرای بازی درمانی و افزایش انگیزه یادگیری رابطه مثبت و معنی داری وجود دارد (r=۰.۷۸, p<۰.۰۵). کودکانی که در جلسات بازی درمانی شرکت کردند، نسبت به گروه کنترل، افزایش قابل تو personallyی در اشتیاق به یادگیری، مشارکت فعال در کلاس و اعتمادبه نفس نشان دادند. همچنین، بازی درمانی به کاهش اضطراب و بهبود تعاملات اجتماعی این کودکان کمک کرد که به طور غیرمستقیم بر انگیزه یادگیری آن ها اثر گذاشت. این یافته ها حاکی از آن است که بازی درمانی می تواند به عنوان یک راهبرد مکمل در برنامه های آموزشی کودکان استثنایی مورد استفاده قرار گیرد. با این حال، محدودیت هایی نظیر اندازه نمونه کوچک و تنوع در نوع استثنائیت کودکان، تعمیم پذیری نتایج را تحت تاثیر قرار می دهد. پیشنهاد می شود تحقیقات آتی با نمونه های بزرگ تر و تمرکز بر انواع خاص استثنائیت (مانند اوتیسم یا ناتوانی ذهنی) انجام شود تا اثربخشی این روش دقیق تر بررسی گردد. در نهایت، این مطالعه بر اهمیت ادغام رویکردهای درمانی خلاقانه در آموزش کودکان استثنایی تاکید دارد.