بررسی جنبه های مهم تهیه قلمه برای تولید نهال گزشاهی در شرایط شور

گزشاهی (Tamarix aphylla L.) یکی از گونه های درختی مقاوم به شرایط محیطی مختلف و منحصر به فرد برای عرصه های بیابانی است. به دلیل سازگاری بالای این گیاه به انواع خاک های ماسه ای، رسی شور، و آب های نا متعارف به راحتی استقرار یافته و رشد می نماید. این گیاه علاوه بر اینکه به عنوان باد شکن در حاشیه مزارع کشاورزی، باغات و روستا ها و ... کشت می شود می تواند با هدف تثبیت ماسه و کاهش بیایان زایی و تولید چوب با اهداف شورورزی نیز مورد استفاده قرار گیرد. برای تکثیر انبوه این گیاه، راحت ترین و اقتصادی ترین روش، قلمه گیری است، هرچند عملیات کاشت گزشاهی عموما با کاشت مستقیم قلمه در عرصه انجام می شود ولی با توجه به شرایط محیطی مختلف، وجود تنش های شوری و خشکی درصد استقرار قلمه ها در مناطق مختلف متفاوت و پایین می باشد. یرای این امر ضروری است نسبت به تولید نهال در شرایط خزانه اقدام نمود. برای این امر به زمان تهیه قلمه، خصوصیات ظاهری، نحوه کاشت قلمه و هم چنین شرایط محیطی برای تولید نهال باید توجه نمود. این مهم می تواند استقرار قابل قبول همراه با کیفیت رشد نهال ها را در عرصه به همراه داشته باشد. بررسی های به عمل آمده از این تحقیق نشان داد که با افزایش شوری، درصد جوانه زنی و رشد نهال کاهش می یابد، بنابراین برای استقرار یکنواخت گزشاهی در عرصه بهتر است نهال سازگاز شده آن مورد کشت قرار گیرد. برای تهیه نهال گزشاهی با توجه به زمان انتقال به عرصه باید از درخت مادری در آذر ماه یا تیر ماه قلمه هایی با ابعاد حداقل ۲۰ سانتی متر طول و ۲-۱ سانتی متر قطر تهیه و در شرایط گلخانه با وجود رطوبت حداقل ۵۰ درصد و دمای گرم در داخل کیسه های نهال کشت نمود. پس از رشد مناسب نهال ها (حداقل ۶۰ روز پس از کاشت) با در نظر گرفتن شوری آب عرصه اصلی، نسبت به سازگاری و آبیاری نهال ها اقدام و در نهایت کشت نهال ها در عرصه اصلی انجام داد.

کلیدواژه ها:

شوری خاک ، استقرار نهال ، قلمه ، ریشه زایی ، شورورزی