بررسی نقش ناگویی هیجانی در جهت گیری هدف دانش آموزان متوسطه اول با نشانگان ناگویی هیجانی

هدف پژوهش حاضر پیش بینی شیوه های جهت گیری هدف پیشرفت بر اساس ناگویی هیجانی در دانش آموزان متوسطه اول بود. بدین منظور از میان دانش آموز متوسط اول شهرستان کرمان در سال تحصیلی ۹۹-۱۴۰۰ به شیوه هدفمند، ۱۵۰ نفر(۷۱ پسر، ۷۹ دختر) انتخاب و مورد مطالعه قرار گرفتند. به منظور جمع آوری اطلاعات از دو پرسشنامه ناگویی هیجانی و جهت گیری هدف استفاده و نتایج از طریق آزمون همبستگی و رگرسیون گام به گام مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها حاکی از وجود همبستگی منفی و معنی دار میان علائم ناگویی هیجانی با جهت گیری هدف تبحری-گرایش و تبحری-اجنتاب و همبستگی مثبت و معنی دار با جهت گیری هدف عملکردی-گرایش و عملکردی-اجتناب بود. همچنین نتایج حاصل از تحلیل رگرسیون نشان داد که ۱۲/۰ از علائم ناگویی هیجانی و ۸/۰ از علائم تفکر عینی توسط جهت-گیری هدف عملکردی-اجتناب و ۷/۰ از رگرسیون دشواری شناسایی احساس و ۷/۰ از دشواری بیان احساس توسط جهت گیری هدف تبحری-اجتناب پیش بینی شده است. بر اساس نتایج این پژوهش، شناسایی علائم ناگویی هیجانی و درمان آن می تواند با بهبود ناکارآمدی های تحصیلی حاصل از جهت گیری های سطحی تحصیلی همراه باشد.

کلیدواژه ها:

ناگویی هیجانی ، جهت گیری هدف ، پیشرفت تحصیلی ، دانش آموزان متوسطه