نقش برنامه های کالن توسعه نامتوازن بر عدم ارتقای کیفی و پیوستگی منظر روستا (نمونه مورد مطالعه: روستاهای سرخ دم لکی و ابوالوفا، کوهدشت، ایران)

توسعه، در مفهوم حقیقی با محوریت مکان، فرآیندی است که باعث رشد، پیشرفت، تغییرات مثبت یا افزودن مولفه های فیزیکی، اقتصادی، زیست محیطی، اجتماعی و جمعیتی در یک سیستم مفهومی چون شهر یا روستا می شود. برنامه های توسعه روستایی فارغ از مکان، بر مبنای همسان سازی روستاها در یک چشم انداز ایده آل رفاه شهری تدوین شده اند. برنامه هایی که مسیر عملکرد و چرخه زیست روستا را در چارچوبی تعریف شده قرار می دهد. به دلیل عدم تفکیک و خوانش مستقل روستاها، هر روستا با توجه به شرایط خود با اثرات و عواقب مختلفی از اجرای برنامه ها مواجه می شود. بنابراین برنامه ها به عنوان ابعاد غیرمستقیم مداخله ای در چرخه زیست روستایی مورد توجه اند. برنامه هایی که اجتماع و اقتصاد روستا را در چارچوبی از توسعه شهری تعریف کرده است. این برنامه ها انطباق پذیری حداقلی با چشم انداز، راهبردها و سیاست های اجرایی در روستاها را دارد و این امر آزادی عمل و اعمال سلیقه را در اجرای مفاد توسعه برای مدیران توسعه و مجریان آن مهیا ساخته است. از این حیث مداخالت و عملکرد متصدیان توسعه، پیامدهای مستقیمی از تحولات منظرین و زیست روستایی را سبب شده است. این مقاله با هدف خوانش توسعه مکان محور روستایی در مطالعه ای کیفی از طریق مشاهدات میدانی و مطالعات نظری و اسناد توسعه ای، به ارزیابی داده های توسعه در دو سطح برنامه ای و مدیریتی می پردازد که بتواند به پرسش «در فرایند توسعه نامتوازن، اصل شهریگری و یکنواختی مکان توسعه، چه پیامدهایی در خوانش و پیشرفت منظر روستا خواهد داشت؟» پاسخ دهد.

کلیدواژه ها:

توسعه ، توسعه نامتوازن ، روستا ، کوهدشت ، ایران