احیا و بازآفرینی معماری ابنیه ناکارآمد

فرسودگی و ناکارآمدی ابنیه، مسئله ای است که با افول شاخص های کالبدی، فضایی، کارکردی، زیرساختی، اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی، مدیریتی، زیست محیطی، هویتی و توسعه گردشگری یک اثر معماری رخ می دهد و موجب از بین رفتن حیات موثر روزمره بنا می گردد. رویکرد احیا و بازآفرینی به عنوان نگرشی تکامل یافته از دیگر روش های مداخله، می تواند راه حلی متقن برای درمان چنین مشکلاتی باشد. با توجه به ماهیت نوظهور این رویکرد و عدم وجود بستر شناخت کافی آن در مراجع علمی، مقاله حاضر در نظر دارد بر مبنای روایات و دیدگاه تجربه محور پژوهشگران و محققان از مسئله، با استفاده از روش تحقیق تحلیل روایت و اطلاعات کیفی به دست آمده به پیشینه پژوهش، تعریف چیستی، نحوه عملکرد، مولفه ها و اقدامات حیاتی، سایت ها و ابنیه هدف، مزایا و مدل های نظری و تئوری رویکرد احیا و بازآفرینی معماری، تفاوت آن با رویکرد پایداری و همچنین نقش بازآفرینی تک بناها به عنوان محرک توسعه محلات فرسوده بپردازد. شایان ذکر است این پژوهش در دسته مطالعات کیفی پایه قرار داده شده و از آن جهت که به دنبال اشاعه یک رویکرد و نگرش مشخص است، از منظر هدف توسعه ای خواهد بود.

کلیدواژه ها:

احیا و بازآفرینی ، بازآفرینی معماری ، ابنیه ناکارآمد ، بافت فرسوده شهری ، مداخالت شهری