اثر کورکومین بر بیان پروتئین و فعالیت آنزیمهای MMP -۱۷ و MMP -۲۴ هپاتوسیتهای موشی

مقدمه: هپاتوسلوالرکارسینوما ابتداییترین شکل سرطان کبد است که در ارتباط با کارسینوژنهایی همچون تیواستامید و مولکول های تغییر ساختار بافتی مانند MMP هامیباشد. از سوی دیگر آنتی اکسیدان ها مانند کورکومین میتوانند در مهار این عوامل تاثیر داشته باشند. در این پژوهش اثر کورکومین بر میزان بیان دو پروتئین MMP -۱۷ و MMP -۲۴ دخیل در سرطان زایی موش ها پس از مواجهه ی مزمن با تیواستامید را بررسی خواهیم نمود. مواد و روشها: در این مطالعه تعداد ۳۰ موش سوری در۶ گروه۵ تایی به مدت۴ ماه آزمایش شدند. گروه اول: کنترل، دوم: کورکومین، سوم: تیواستامید، چهارم: تیواستامید و کورکومین به طور همزمان. گروه پنجم ابتدا به مدت دو ماه تیواستامید و سپس ۲ ماه کورکومین، و گروه ششم: ابتدا ۲ ماه کورکومین و سپس۲ ماه تیواستامید دریافت کردند. پس از یوتانایز موشها؛ بافت کبدشان به آزمایشگاه منتقل و نتایج مورد آنالیز آماری قرار گرفتند. نتایج: تیواستامید سبب افزایش پروتئینهای MMP۱۷ و MMP۲۴ نسبت به گروه کنترل شده. این درحالیست که میانگین میزان بیان این پروتئینها در گروه های آزمایشی دیگر که با کورکومین به طور همزمان، یا قبل و بعد از القا توسط تیواستامید تیمار شدند، به صورت چشمگیری کاهش نشان داد. بحث و نتیجهگیری: برهمخوردن نظم طبیعی بیان ژن ها و محصوالت آنها یعنی پروتئینها در اثر عوامل شیمایی موجب سرطانی شدن بافت-ها میگردد. شناسایی این پروتئینها و عوامل ما را قادر به تشخیص زودهنگام و درمان به موقع بیماری میسازد. به نظر می رسد میتوان از مواد آنتی اکسیدانی همچون کورکومین که به طور موثر سبب جلوگیری از واکنشهای مخرب سموم می گردد استفاده نمود. از طرف دیگر مارکرهایی همچون MMPها میتوانند به عنوان فا کتورهای پیش آگهی دهنده در تشخیص سرطانها مورد استفاده قرار بگیرند.

کلیدواژه ها:

هپاتوسلوالرکارسینوما ، کورکومین ، تیواستامید ، MMP۱۷ ، MMP۲۴