بازماندگی تحصیلی و تعلق به مدرسه نوجوانان کار شوش

پیشگفتار: زندگی کاری نوجوانان کار مانع ورود به موقع آنان به مدرسه می شود، براین اساس پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش بازماندگی از تحصیل در احساس تعلق به مدرسه نوجوانان کار، انجام شده است.  روش: روش پژوهش کیفی از نوع پدیدارشناسی بود. مشارکت کنندگان شامل شانزده دانش آموز دختر و پسر یازده تا شانزده ساله مرکز کودکان کار شوش بودند که به روش انتخاب هدفمند و بر پایه اصل اشباع برگزیده شدند. ابزار گردآوری اطلاعات در این پژوهش مصاحبه نیمه ساختاریافته بود و داده ها مطابق با رویکرد استراس و گلاسر تحلیل و طبقه بندی شد.  یافته ها: یافته های پژوهش احساس تعلق به مدرسه را در سه بعد شامل گردید: باور و تعهد به مدرسه، دلبستگی به همسالان-معلم-کارکنان و محیط مدرسه، مشغولیت در فعالیت ها و احساس ارزشمندی وابسته به مدرسه.  پی آمد: نتایج پژوهش حاکی از آن است که مدرسه می تواند از طریق فراهم ساختن فرصت کسب دانش، آینده نگری را در نوجوانان کار برانگیخته و موجب باور به مدرسه شود. فرصت تعامل اجتماعی، بازی و تفریح با همسالان و حمایت و پذیرش معلم و کارکنان موجب ایجاد دلبستگی آن ها با افراد در تعامل شده و همچنین مشارکت یافتن در فعالیت های مدرسه و موفقیت جمعی، موجب احساس ارزشمندی ناشی از مدرسه گردیده و در احساس تعلق به مدرسه نوجوانان بازمانده از تحصیل موثر است.

کلیدواژه ها:

School Bounding ، Educational Deprivation ، Child Labor ، Qualitative Study ، تعلق به مدرسه ، بازمانده از تحصیل ، نوجوانان کار ، مطالعه کیفی