بررسی دوام بتن درجا و پیشساخته در معابر شهری: تاثیر یون های سولفات، کلرید و فاضلاب بر تخریب پیادهروها و جداول

تاثیر عوامل محیطی بر دوام سازه های بتنی در معابر شهری یکی از چالش های اساسی در مهندسی عمران است. یونهای سولفات و کلرید به همراه ترکیبات فاضلابی از جمله عوامل مهاجمی هستند که با نفوذ در ساختار بتن، باعث تغییرات فیزیکی و شیمیایی در ترکیب ماتریس سیمانی شده و منجر به کاهش مقاومت مکانیکی و زوال تدریجی این مصالح می شوند. در این پژوهش، تفاوتهای میان بتن های درجا و پیشساخته از منظر میزان آسیب پذیری در برابر این عوامل بررسی شده است. هدف این مطالعه، تحلیل مکانیسم های تخریب، مقایسه نرخ خرابی و ارزیابی عوامل موثر بر پایداری بتن در محیط های شهری است. روش پژوهش به صورت کتابخانه ای و مروری بر مطالعات پیشین بوده و با بررسی داده های آزمایشگاهی و گزارش های میدانی، میزان تاثیر یون های مهاجم بر ساختار بتن تحلیل شده است. یافته ها نشان می دهد که یون های سولفات با واکنش به ترکیبات سیمانی، منجر به تشکیل محصولات حجیم مانند اترینگایت و تخریب ماتریس بتن می شوند. یون های کلرید نیز از طریق کاهش مقاومت لایه های محافظ فولاد، فرآیند خوردگی میلگردها را تسریع کرده و موجب کاهش چسبندگی فولاد و بتن می شوند. ترکیبات آلی و اسیدی موجود در فاضلاب شهری، با کاهش pH محیط و تسریع فرآیند انحلال هیدروکسید کلسیم، میزان تخلخل و نفوذپذیری بتن را افزایش داده و در نتیجه، موجب افت مقاومت مکانیکی می شوند. مقایسه عملکرد بتن های درجا و پیشساخته نشان داد که کنترل کیفیت در تولید بتن های پیش ساخته، به دلیل تراکم بهینه و نسبت آب به سیمان پایین تر، منجر به دوام بالاتر آنها در برابر عوامل مخرب می شود، درحالی که بتن های درجا به دلیل شرایط اجرایی متغیر، مستعد آسیب پذیری بیشتری هستند. در نتیجه، انتخاب روش تولید و کنترل کیفیت بتن، همراه با درنظر گرفتن شرایط محیطی، نقش کلیدی در افزایش عمر مفید سازه های بتنی شهری دارد.

کلیدواژه ها:

بتن پیشساخته ، بتن درجا ، دوام بتن ، یون های مخرب