ارزیابی تاثیر پوششهای نانو در افزایش دوام و مقاومت بتن در محیط های شهری آلوده

استفاده از پوششهای نانومتری به عنوان یکی از راهکارهای موثر در بهبود دوام بتن، در دهه های اخیر مورد توجه قرار گرفته است. محیطهای شهری آلوده به دلیل وجود گازهای خورنده، رطوبت، ذرات معلق و ترکیبات اسیدی، تاثیرات مخربی بر ساختار بتن دارند که در بلندمدت منجر به کاهش استحکام و افزایش هزینههای نگهداری سازه های بتنی می شود. یکی از چالشهای اساسی در این زمینه، افزایش مقاومت بتن در برابر این عوامل مخرب بدون ایجاد تغییرات اساسی در ترکیب کلی آن است. پوششهای نانو به دلیل ابعاد بسیار کوچک و خواص فیزیکی و شیمیایی منحصربه فرد خود، می توانند نفوذپذیری بتن را کاهش داده و ویژگی های مکانیکی و دوام آن را بهبود بخشند. هدف این پژوهش، بررسی تاثیر پوششهای نانومتری بر افزایش مقاومت و دوام بتن در شرایط محیطی آلوده شهری است. روش تحقیق این پژوهش به صورت کتابخانه ای و مروری انجام شده است و شامل تحلیل یافتههای پژوهش های پیشین در زمینه استفاده از نانوذرات مختلف نظیر نانو سیلیکا، تیتانیوم دیاکسید و نان ولولههای کربنی در بهبود خواص بتن می شود. یافته ها نشان می دهند که پوشش های نانو از طریق کاهش نفوذ آب و یون های مخرب، افزایش چگالی ساختاری، ایجاد خاصیت خودتمیزشوندگی و کاهش نرخ خوردگی میلگردها، نقش بسزایی در افزایش طول عمر سازههای بتنی ایفا می کنند. همچنین، این پوشش ها موجب افزایش مقاومت بتن در برابر سیکلهای ذوب و یخبندان، واکنش های قلیایی-سیلیسی و انتشار ترک های میکروسکوپی می شوند. نتایج بررسیها نشان می دهد که استفاده از پوشش های نانویی در ترکیب با فناوری های نوین بتن، می تواند به عنوان یک راهکار کارآمد برای کاهش اثرات مخرب آلاینده های محیطی بر سازه های شهری مورد استفاده قرار گیرد. بااینحال، میزان اثربخشی این پوشش ها وابسته به شرایط محیطی، نوع بتن و ترکیب دقیق پوشش نانویی است که نیازمند مطالعات گسترده تر در مقیاسهای عملیاتی می باشد.

کلیدواژه ها:

بتن ، پوشش نانومتری ، دوام ، محیط شهری