توسعه پایدار زیرساختهای شهری با تاکید بر مصالح نوین و فناوری های سبز

توسعه پایدار زیرساختهای شهری در دهههای اخیر به یکی از چالش های اساسی شهرسازی مدرن تبدیل شده است، بهویژه با افزایش جمعیت، تغییرات اقلیمی و محدودیت منابع طبیعی. مصالح نوین و فناوری های سبز نقش کلیدی در کاهش مصرف انرژی، افزایش دوام سازهها و کاهش اثرات زیست محیطی ایفا میکنند. در این پژوهش، نقش این مصالح و فناوریها در توسعه زیرساخت های شهری پایدار مورد بررسی قرار گرفته و تاثیرات آنها بر بهرهوری انرژی، مدیریت منابع و کاهش آلودگی های زیستمحیطی تحلیل شده است. هدف پژوهش، تبیین جایگاه فناوریهای نوین ساختمانی و مص الح پیشرفته در طراحی و ساخت زیرساختهای شهری است که قادر به کاهش اثرات منفی زیست محیطی، افزایش دوام و کارایی سازهها و بهینهسازی مصرف منابع باشند. روش پژوهش مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای و مروری بوده و با تحلیل مقاالت علمی، استانداردهای بینالمللی و تحقیقات میدانی مرتبط، به بررسی سیستماتیک تاثیر این فناوریها پرداخته است. یافته ها نشان میدهد که استفاده از بتن های خودترمیمشونده، کامپوزیتهای پلیمری، نانومواد و آلیاژهای هوشمند، عالوه بر کاهش هزینههای تعمیر و نگهداری، موجب افزایش بهره وری انرژی در ساختمانها و زیرساختهای شهری میشود. همچنین، فناوری های سبز مانند سیستمهای مدیریت هوشمند انرژی، سطوح جاذب انرژی و سامانههای بازیافت، نقش موثری در کاهش وابستگی به منابع فسیلی و بهینهسازی مصرف انرژی دارند. نتیجه گیری پژوهش حاکی از آن است که ادغام این فناوریها با مدلهای پیشرفته تحلیل داده، طراحی پارامتریک و سیستم های مبتنی بر هوش مصنوعی، موجب افزایش قابلیت سازگاری زیرساختهای شهری با تغییرات محیطی و بهبود عملکرد آن ها در برابر تنشهای طبیعی و انسانی می شود. بنابراین، سیاستگذاریهای شهری باید بر مبنای توسعه مصالح نوین و فناوریهای سبز استوار شده و با تغییر در الگوهای طراحی و بهره برداری، شهرهایی مقاوم، کارآمد و منطبق بر نیازهای زیستمحیطی آینده ایجاد شود .

کلیدواژه ها:

بتن خودترمیمشونده ، توسعه پایدار ، فناوری های سبز ، نانومواد