نقش مصالح نوین و فناوریهای پیشرفته در مقاوم سازی بناهای تاریخی و بافتهای فرسوده شهری

تحولات اخیر در حوزه مصالح ساختمانی و فناوریهای پیشرفته، زمینه ساز تغییرات اساسی در روش های مقاوم سازی بناهای تاریخی و بافت های فرسوده شهری شده است. این سازه ها به دلیل ماهیت مصالح سنتی به کار رفته در ساخت آنها، در برابر عوامل محیطی، لرزه ای و شیمیایی آسیب پذیر بوده و بدون مداخلات اصولی، دچار تخریب تدریجی می شوند. هدف این پژوهش، بررسی نقش و تاثیر مصالح نوین و فناوریهای دیجیتال در مقاوم سازی این سازه ها و ارائه رویکردی جامع برای استفاده بهینه از این تکنولوژی ها در فرآیندهای مرمتی است. این پژوهش به روش کتابخانه ای و مروری انجام شده و با تحلیل مطالعات علمی پیشین، تاثیر نانومواد، پلیمرهای مهندسی شده، مواد خودترمیم شونده و آلیاژهای هوشمند در بهبود عملکرد سازه ای بناهای تاریخی بررسی شده است. همچنین، نقش فناوری هایی نظیر اسکن لیزری سه بعدی، مدل سازی اطلاعات ساختمانی (BIM)، شبیه سازی عددی و سیستم های پایش سلامت سازه در بهینه سازی مداخلات مقاوم سازی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. یافته ها نشان می دهد که مصالح نوین، با افزایش مقاومت مکانیکی و کاهش نفوذپذیری، پایداری سازه های تاریخی را در برابر تنش های محیطی بهبود می بخشند. علاوه بر این، فناوری های دیجیتال، با ارائه داده های دقیق از وضعیت سازه، امکان پیش بینی آسیب ها و طراحی مداخلات هدفمند را فراهم می کنند. نتایج نشان می دهد که رویکردی ترکیبی، شامل به کارگیری هم زمان مصالح نوین و فناوری های پیشرفته پایش و تحلیل، موثرترین راهکار برای مقاوم سازی بناهای تاریخی و بافت های فرسوده شهری است. این شیوه علاوه بر افزایش عمر مفید سازه ها، هزینه های مرمت را کاهش داده و موجب حفظ یکپارچگی فرهنگی و تاریخی این بناها در بستر شهری می شود.

کلیدواژه ها:

اسکن لیزری ، پایش سازهای ، نانومواد ، مقاوم سازی